Via Zion naar Mesquite

Zion National Park

Midden op de rijbaan

We verlaten Page en rijden richting Zion National Park. Volgens Ingrid is het niet druk op de weg. Arie vindt dat de understatement van het jaar. Er is geen auto te zien. De tocht gaat wederom door mooie natuur. Eenmaal bij Zion aangekomen laten we onze jaarpas zien. We moeten $15 betalen omdat we met een oversized vehicle rijden. We krijgen een betalingsbewijs en moeten ons voor de tweede tunnel melden bij de ranger. Die zal dan het verkeer stil leggen zodat wij de hele tunnel voor ons zelf hebben en gewoon midden op de rijbaan kunnen rijden. Het eerste deel van Zion is zo mooi. Wat een paradijs; schitterende kleuren en vormen. Pure harmonie. We stappen steeds uit en blijven foto‘s maken.
Bij de tunnel aangekomen, blijkt de speciale regeling geen overbodige luxe; de tunnel is echt laag.  Aan de andere kant gaan we via een aantal haarspeldbochten naar beneden en bereiken de bodem van de Canyon. We bekijken de twee campings in het park. De ene is vol, de andere heeft nog één plek. Deze plek, zo wordt ons eerlijk verteld, is vrijgekomen omdat de mensen die er stonden eerder weg zijn gegaan. Ze hadden overlast van rupsen. Nou, daar hebben wij ook geen zin in. En even later bij het Visitor Center zien we ze overal. Op de deuren bij de ingang, op de grond, in de bomen. Het is echt een plaag. We besluiten door te rijden omdat we op weg zijn naar Mesquite, een plaatsje waar een achternicht van Arie woont. We hebben afgesproken Nel en Geert te bezoeken. Over een paar dagen komen we weer terug in Zion.

Nell and Gerry

Nel en Geert Bakels zijn zo’n veertig jaar geleden geëmigreerd naar Amerika, naar Salt Lake City. Arie is een keer bij hen op bezoek geweest, in 1975. Toen hadden ze drie dochters. Daarna zijn er nog een dochter en een zoon bijgekomen. De kinderen wonen verspreid over heel Amerika. Ze hebben inmiddels kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen.
We worden onthaald op koffie en heerlijke chocoladetaart. Er valt heel wat bij te praten. Sinds een jaar of tien wonen Nel en Geert in Mesquite, een plaatsje midden in de woestijn.

Waterpartijen in de woestijn

Het is verbazingwekkend hoe men er in is geslaagd van woestijn zo’n weldadig aandoend woonoord te maken. Geert vertelt dat men het afvalwater hergebruikt voor het besproeien van het gras van de golfbanen en dat het water van de aangelegde watervallen bovendien een gesloten systeem vormt. Drie kenmerken van Mesquite: overvloedige zon, ouderenresorts met golfbanen en casino’s. Kerk en casino blijken hier goed samen te kunnen gaan. In casino’s kun je heerlijk eten en op de parkeerplaats kun je rustig overnachten in je camper, wat wij ook gedaan hebben.

Page AZ

Glen Canyon Dam

Glen Canyon met Colorado

Vrijdagmiddag om een uur of één arriveren we in Page, gelegen bij Lake Powell, een groot stuwmeer in de Coloradoriveer, ontstaan door de bouw van de Glen Canyon Dam. Page is ‘geboren’ in 1957. Nog heel jong dus! Het ligt als een soort enclave in het Navajo reservaat. De Navajo’s lopen een uur voor op de inwoners van Page dus is het hier erg opletten met de tijd. Na het reizen van de afgelopen week hebben we nu behoefte om wat langer op één plek te blijven. Bovendien is het dit weekend ook hier Pasen. In de supermarkt liggen manden met diverse thema’s om cadeau te doen. Zou dat hier de gewoonte zijn?

Overnachten aan Lake Powell

Lake Powell

We rijden naar Lone Rock, een onderdeel van Glen Canyon Recreation Area. Op internet hebben we gelezen dat je hier kunt overnachten bij het meer. En inderdaad, je kan zelfs met je auto of camper het strand oprijden. Ruimte genoeg. En wat is het water diepblauw. We pakken de stoeltjes en genieten van het zonnetje en het uitzicht en maken een wandeling langs het strand. Het zand hier is geel. De rotsen hebben diverse tinten terracotta met wat groene begroeiing. Een prachtig kleurenpalet. ‘s Zaterdag doen we wat klusjes en houden ons gemak. Avonds begint het eerst te spetteren en later echt te regenen. We vinden het niet eens erg. Voor het droge land hier is het goed en het klinkt wel gezellig en vertrouwd. Net als thuis…

Eerste Paasdag bezoeken de United Methodist Church en worden na afloop uitgenodigd voor koffie en later voor de lunch. Erg gezellig. ‘s Middags zien we prachtige regenluchten en het onweert zelfs even.

Horseshoe Bend

We doen een trail naar de Horseshoe Bend, een punt waar de Colorado rivier een bocht van 270° maakt. Arie haalt halsbrekende toeren uit om alles op de foto te krijgen en hij is niet de enige.

We gaan naar Antelope Point waar de jachten aangemeerd liggen en naar de stuwdam en het Visitor Center met informatie over bouw van de brug over de Colorado en de bouw van de stuwdam.


Enkele impressies van Page

Hierop  is Page gebouwd

Voetafdrukken van een dinosaurus

Onweersbui boven Lake Powell

Monument Valley, met de kont in de wind

Monument Valley vanaf milepost 13

We rijden via Highway 163 naar Monument Valley. Bij Milepost 13, maken we een foto. Zie hiernaast. De oplettende kijker zal zien dat onze foto anders van kleur is dan in de folders. Dat komt door de enorme oranje stofwolken. Al dagen hebben we te maken met forse rukwinden en ook nu rijden we dwars door een woestijnstorm. We worden gezandstraald.

Mexican Hat

Je begint iets te begrijpen van de processen die zich hier afspelen: rotsen door regen en wind gebeeldhouwd tot creaties als Mexican Hat. ,midden in de woestijn zie je een elegante dame in wijde rok met genoemde hoed.

Uitzicht op Monument Valley vanaf onze parkeerplaats

We overnachten op de parkeerplaats in de relatieve luwte van het visitor center. Met de kont in de wind. De naastgelegen camp ground, waar je helemaal onbeschut staat, zien we niet zitten. Niettemin voelen we het zand tussen onze tanden knarsen en vinden we de volgende dag rode zandresten op de vloer van de douche.

De avond valt

Maar.... we hadden Monument Valley niet willen missen. Dit is een monument voor de Navajo indianen - het gebied is hun eigendom - en als bezoeker voel je hoe de krachten en de schoonheid van de natuur hun leefwereld bepalen. Hitte, kou, regen en stormen, hebben dit gebied gemaakt tot wat het is: ruige rotsen - buttes heten de afgeplatte kegelvormige rotsen - , rivierbeddingen en zand vormen een adembenemend landschap dat vooral in de avond een oogverblindend palet aan kleuren biedt. Een perfect Wild West decor voor John Wayne en z’n mannen.

Het Visitor Center biedt prachtig uitzicht op de vallei. Ernaast is een hotel dat ook door Navajo’s wordt gerund. Het vraagt heel wat organisatie om de tent draaiend te houden. Bijna elke dag wind. Je ziet ze dan ook continu stof vegen. Water is er niet, dus moet dat in tankwagens aangevoerd worden van Goulding’s Tradingpost een eind verder op. Waar hun nederzettingen naar onze maatstaven vaak heel armoedig en rommelig zijn, hebben ze het hier goed voor elkaar. Dat zie je ook aan de grote bezoekersaantallen.

Four Corners

Als we Canyon de Chez uitrijden richting Farmington krijgen we te maken met flinke rukwinden en kleurt het zand van de woestijn de lucht rood. Verderop krijgen we de wind meer in de rug en wordt het wat rustiger. We rijden nog steeds in het Navajoreservaat. Opnieuw verbazen we ons over de eindeloze verten, onderbroken door enorme rode rotsformaties en tafelbergen. We bevinden ons in het gebied van de Four Corners, waar vier staten aan elkaar grenzen.

Daniel Johnson

We rijden New Mexico binnen. Op een beschutte parkeerplaats stoppen we voor onze lunch. Plotseling verschijnt er een wandelaar met zware bepakking. Hij wijst naar de sticker: Jesus lead the way. Je moet je voorstellen: midden in de woestijn! We nodigen hem uit binnen te komen en bieden hem aan met ons mee te eten. Het blijkt Daniel Johnson te zijn. Daniel heeft een missie en is bezig met een ongelooflijk avontuur. Hij wandelt door Amerika van kust tot kust: from Maine to California proclaiming Jesus is the only Way. Hij is begonnen in de zomer van 2009 en heeft er inmiddels 3097 mijl opzitten, bijna 5000 kilometer. Zijn verhaal maakt diepe indruk op ons. Reken maar dat we hem blijven volgen:  http://coast2coast4christ.com/

Ingrid doet de was

In Farmington doet Ingrid de was. Nou ja, ze laat het doen bij de Coin Laundry. Zorg dat je altijd voldoende coins - munten van een kwart dollar - spaart, want daar lopen de wasautomaten op.

Aztec Ruins: een kavi, ruimte voor ceremoniële bijeenkomsten

‘s Middags bezoeken we Aztec Ruins. Daar blijken dus niet Azteken gewoond te hebben, maar Ancestral Puebloans, voorouders van indianenstammen als Hopi en de Uti.

Rocky Mountains

Dan doen we de volgende staat aan: Colorado. Na Durango rijden we richting Mesa Verde. Een panoramatocht met mooie uitzichten op de met sneeuw bedekte Rocky Mountains.

Cliff Palace

In Mesa Verde National Park bezoeken we onder leiding van een gids Cliff Palace, de grootste in de rotsen gelegen nederzetting gebouwd door Ancestral Puebloans. Fascinerend. Weer valt op hoe de Nationale Park Service er alles aan gedaan heeft om het Amerikaanse erfgoed voor het publiek toegankelijk te maken. We maken er dankbaar gebruik van.

Hopi en Navajo

We vertrekken in noordelijke richting naar Second Mesa, een van de drie mesa’s in het Hopi reservaat. Hier in Arizona zijn veel indianenreservaten. We willen naar het Hopi Cultural Center voor een traditionele Hopi- lunch. Omdat we geen bord zien, rijden we richting Hopi villages. Nou dat hebben we geweten. De weg was niet gewoon stijl… Eenmaal op de mesa  (een tafelberg) zien we een aantal Hopi bij hun huizen. Heel primitief, eigenlijk allemaal gestapelde stenen. We vragen de weg en rijden verder. En ja hoor, het Hopi Cultural Center blijkt verderop gewoon aan de doorgaande weg te liggen. Bonen, diverse vleessoorten en een soort gefrituurd brood van plain of blue corn. Dit brood heeft dan ook een blauwe kleur. Na de lunch verder door Hopiland.

Canyon de Chelly

Om een uur of vijf komen we aan bij de Cottonwood camping van Canyon de Chelly, gelegen in het reservaat van de Navajo. We hebben er deze week aardig wat mijlen opzitten en hebben allebei de behoefte hier een aantal dagen te blijven. We zoeken een mooi plaatsje onder de cottonwood bomen. Het is heerlijk weer en we zijn veel buiten. We maken een kleine fietstocht de heuvel op langs de rand van de Canyon en bezoeken het Visitor Center.

Wandeling door de canyon

We ontdekken dat we ons kunnen inschrijven voor een hike (wandeling) naar de bodem van de Canyon onder leiding van een Navajo gids. We zijn de laatsten van de groep van 15 die mee kunnen. De volgende morgen eerst een rit langs de rim van zo’n 35 mijl (heen en terug) om op de uitzichtspunten de Canyon in te kijken.

Vast in de wash

Beneden zie je eenvoudige huizen, paarden grazen, Navajo die het land bewerken, auto’s die over de rode aarde rijden en door de wash (rivierbedding met water dat varieert in hoogte en soms droog staat). Met een auto door de wash gaat het niet helemaal goed: hij komt vast te zitten en zakt steeds dieper weg. Pogingen om met een tractor hem er uit te krijgen mislukken. Benieuwd hoe dit gaat aflopen.

Idyllisch

Groen ontluikende bomen en dat tegen een achtergrond van rode rotsen. Idyllisch. Daarna mogen we zelf de Canyon in. Eerst afdelen over een rotspad, dan de schoenen uit en door de wash lopen we door dit schitterende dal. We krijgen ondertussen informatie over de canyon en de Navajo.

Spider's Rock

Na de drie uur durende wandeling komen we weer boven bij de RV. We voelen onze spieren, maar wat zijn we voldaan.

Petrified Forest National Park en Route 66

Indianengebied

We rijden uren door de indianenreservaten van Arizona. Zo stel je je de prairie voor: onafzienbare velden en eenzame wegen met zo af en toe wat vee en vervallen huisjes. Soms een aantal brievenbussen langs de weg voor mensen die aan onverharde wegen nog verder weg wonen. Het waait hard over de  vlakte op zo'n 2000 meter hoogte. De zon schijnt en het licht is schitterend.

Petrified Forest

Om drie uur arriveren we bij het Petrified Forest National Park. We kunnen vlak voor de ingang van het park gratis overnachten bij een soort souvenirwinkel. We kopen een paar ansichtkaarten en bekijken het assortiment. De eigenaresse meldt dat het park tot 6 uur open is. Toch alvast maar even kijken.

Versteend hout, hard als diamant

We krijgen bij de ingang een folder van het park en rijden naar het Visitor Center. Daar lopen we de Giant Logs Trail,een wandeling langs talrijke versteende boomstammen en stukken hout met de prachtigste kleurschakeringen. Daarna bekijken we een film over het gebied. Archeologen gaan uit van een geschiedenis van 225 miljoen jaar.

We leren dat deze omgevallen bomen zo goed bewaard zijn gebleven doordat ze luchtdicht afgesloten werden onder vulkaanas en zand. Toen ze door aardverschuivingen weer aan de oppervlakte kwamen was het hout overgegaan in kwarts. De verleiding is groot een stukje mee te nemen - er is al heel wat versteend hout verdwenen- maar als iedereen dat zou doen is er straks niets meer over van dit waardevolle erfgoed. Je krijgt een folder waarop staat dat er giga boetes uitgedeeld worden en op de achterkant kun je iemand aangeven. We nemen genoegen met de foto’s!

Painted Desert

Petrified Forest is een onderdeel van Painted Desert. Voor we afscheid nemen genieten we op een aantal uitzichtspunten van de panorama's. Inderdaad, een groot schilderij.

Route 66

Daarna nog zo’n 60 mijl over route 66 naar Winslow waar we de camper wat rust gunnen bij de Walmart.

Old West Highway

Phoenix area beslaat een enorm oppervlak met steden als Scottsdale, Mesa en Chandler. We gaan eerst naar Main Street in Mesa op zoek naar een nieuwe wheel cover. Eer je Main Street door bent, richting Apache Junction, ben je tientallen mijlen verder. Het barst er van RV bedrijvigheid: garages, stallingen en campings. Maar een nieuwe wieldop, vergeet het maar. Alles moet via de dealer besteld worden en dat duurt dagen. Werkt dus niet in ons geval.

Tegen de avond rijden we vanuit Apache Junction de Apache Trail richting Superstition Mountains. De saguarocactussen met op de achtergrond de enorme rood oplichtende rotspartijen vormen een laatste decor voor de avond valt. Net voorbij het plaatsje Superior vinden we de campground die Randy Vining ons heeft aangeraden. Weer midden in de natuur. We hebben Randy ontmoet toen we op de parkeerplaats bij het casino in Chandler stonden. Randy is het prototype van een Amerikaanse vrijbuiter: huis verkocht, een trailer aangeschaft en reizen maar… Zijn tips voor mooie plekken hebben we zorgvuldig genoteerd.

Indianengebied

De volgende morgen maken we eerst een wandeling in de omgeving. We zien woestijnhazen en een slang. Dan gaan we weer verder over de Old West Highway die ligt tussen Apache Junction in Arizona en Lordsurg in New Mexico. Echt het Wilde Westen. Zelfs het menu van McDonalds is in de plaatselijke indianentaal te lezen. We gaan o.a. door het Apachereservaat, komen langs mijnstadjes als Globe, uitgestrekte berggebieden, prairies, en de Salt River Canyon.

Salt River Canyon (foto)

In Show Low besluiten we te overnachten. In deze plaats wonen veel mormonen. Het ligt op een hoogte van 2000 meter. Maar het is prachtig weer en we kunnen begrijpen dat het een populair luchtkuuroord is. Voor ons is het echter een tussenstop. Morgen op naar Petrified Forest.

Van Yuma naar Phoenix

Yuma Proving Ground

We rijden naar Yuma Proving Ground, een militaire basis waarvan we gelezen hebben dat bezoekers daar welkom zijn. Dat willen we wel eens zien. Onderweg komen we een soort openluchtmuseum van deze basis tegen, met een aantal tanks etc. Na een check van paspoorten en verzekeringspapieren mogen we het terrein op. We zien winkels, een wasserette, een kerk.en heel wat campers. Hier willen we wel een nachtje staan. Echter, dat is wat te optimistisch. Alleen bedoeld voor militairen en veteranen.

BLM land

Net buiten de basis vinden we een prachtige plek. Met onze Annual Pass (jaarkaart) van 80 dollar heb je toegang tot nationale parken en de gebieden van het Bureau of Land Management (BLM). Dit is BLM land, dus mogen we hier staan. Bij een meertje - dit is het stroomgebied van de Colorado - vinden we een plek, aan het water, in de woestijn, op een regenachtige dag. In the middle of nowhere. ‘s Nachts is het aardedonker en Arie hoort de coyotes huilen.
Voor we weer verder gaan maken we eerst een ochtendwandeling door dit gebied. De lucht is heel helder, er waait een fris windje.

De woestijn bloeit

We genieten. Van de rotsen en van de begroeiing. Daarna op weg naar Phoenix. Een tocht door de woestijn. Onderweg REGEN!
Vanuit de verte zien we de hoge gebouwen van de stad opdoemen. We rijden eerst naar  McDonald's om ons vorige blog te uploaden en de familie Nothum te informeren dat we weer in Phoenix zijn. Daarna naar ‘Lone Butte Casino’ waar we de vorige keer erg naar onze zin gestaan hebben.

We bezoeken Redeemer Church en begroeten na afloop Steve, Delaine en hun vier dochters die ons uitnodigen voor de lunch. Zo hebben we de gelegenheid weer even bij te praten. We blijven hier maar een dag, want we willen verder naar het oosten richting de Four Corners, de enige plaats in de VS waar vier staten( Utah, Arizona, New Mexico en Colorado) op een punt bij elkaar komen.
Voor we dat doen gaan we eerst onze klusjes doen. Op zoek naar een nieuwe wieldop, boodschappen, tanken, internetten etc.

Van San Diego naar Yuma

Elke dag is anders. Je weet nooit wie en wat je tegenkomt. Afwisseling troef.

Brian en Leslie

Vandaag vertrekken we uit San Diego. Na het opstaan ontbijten we en drinken koffie. Omdat we bij de kerk staan hebben we water bij de hand, dus dat is makkelijk bijtanken. Een laatste check van het oliepeil nemen we afscheid van Brian en Leslie. We moeten opnieuw beloven terug te komen. Brian - verwoed motorliefhebber, zelf een motor gebouwd waar Harley Davidson niet aan kan tippen - zal dan voor Arie een crossmotor klaar hebben staan om de woestijn in te trekken.

De woestijn

We rijden naar het oosten door de woestijn. Allerminst een saai landschap. Dit plaatje spreekt voor zich. Wat minder is, onderweg verliezen we een wieldop van een achterwiel. Nou ja, kan gebeuren. Dat wordt dus op zoek naar een nieuwe of een tweedehands bij een junkyard. Voor de lunch stoppen we bij een casino midden in de woestijn. Ruimte zat op het immense parkeerterrein. Ons brood is op, maar gelukkig hebben we nog een pizza. We zetten de generator aan en bakken hem in de combimagnetron. Smaakt prima. In de buurt van de eindbestemming van de dag, El Centro, zien we groene velden midden in het geel van de woestijn. Hier moet water zijn! Inderdaad, de boeren in de omgeving van El Centro en de volgende stad Yuma pompen via een ingenieus kanalenstelsel gigantische hoeveelheden water van de Colorado naar dit gebied.

De Westenbroeks

In El Centro zoeken we Walmart op. We maken daar op de parkeerplaats kennis met de familie Westenbroek uit Holland. Nee, geen Nederlanders, maar voluit Amerikanen uit Holland Michigan. Maar natuurlijk wel met Nederlandse voorouders. Warren knoopt met ons een praatje aan n.a.v. de creatieve sticker die David Carlson op de camper heeft geplakt: Jesus Lead The Way. Dat is ook wat Warren, zijn vrouw Carol en hun dochter Breanne ervaren. Het gezin is bezig met een rondreis door Amerika. Hun vaste woning hebben zij, in ieder geval voorlopig, verwisseld voor een prachtige ruime camper. We drinken met elkaar koffie en wisselen heel wat uit.

We komen bij de Imperial Sand Dunes. Het is een geliefde bezigheid om daar met buggies rond te scheuren. Wij zijn onder de indruk van de geweldige zandduinen die zich tegen de strakblauwe lucht aftekenen.

Naar de tandarts in Algodones

Voor we Yuma binnenrijden nemen we de afslag naar het zuiden naar het plaatsje Algodones, net over de Mexicaanse grens. We parkeren de RV aan de Amerikaanse kant en lopen de grens over. Het straatbeeld: een grote uitstalling van marktwaren en een woud van borden waarop tandartsen en apothekers hun diensten aanprijzen. Jaarlijks laten hier duizenden Amerikanen die in het zuiden van Amerika overwinteren, de snowbirds, hun gebit reviseren omdat het hier veel voordeliger is. Richting Mexico ben je zo de grens over. Terug naar Amerika is andere koek. Een enorme rij waar iedereen lijdzaam wacht tot hij aan de beurt is om gecontroleerd te worden door de douanebeambten.

In Yuma weer naar het parkeerterrein van de Walmart. Om tien uur wordt er op de deur geklopt. Of we zo vriendelijk willen zijn naar het parkeerterrein ernaast te verhuizen. Het schijnt met het beleid van de city te maken hebben. Daar blijken nog andere campers te staan. De volgende morgen regent het. Dat kan hier dus ook.

Sunny South California

San Diego is wereldberoemd om zijn Zoo en SeaWorld Adventure Park. Daar zijn we dus niet geweest. Je moet hier echt keuzes maken. Er is zoveel te zien. Neem nou het Balboa Park. Met mooie subtropische begroeiing, musea en paviljoens in rijk gedecoreerde Spaans-Moorse stijl.
Iedere zondagmiddag is er een openluchtconcert op het orgel van het Spreckels Organ Pavillion. Opmerkelijk, orgelmuziek van Bach -uitstekend gespeeld - naast een pompeus stuk, The Thunder Storm, waarbij het orgel donderslagen en stormen produceert. En natuurlijk sluiten we af met The Star-Spangled Banner. En dat in een relaxte en levendige omgeving: veel mensen onder kleurige zonneparasols, een strakblauwe lucht met op geringe hoogte overkomende vliegtuigen. Dit is ongedwongen genieten.

We zijn zaterdagavond gastvrij ontvangen door All Souls’ Episcopal Church, waar het kostersechtpaar Brian en Leslie - zelf enthousiaste RV-ers - ons aan de stroom leggen,  van water voorzien en ons afval naar de dichtstbijzijnde afvalcontainer brengen (bij hen thuis). We moeten vooral beloven dat we volgend jaar terug komen….

La Jolla, een juweel.

Het ligt vanaf ons tijdelijke huisadres een paar mijl naar het noorden aan de kust. Hier kun je terwijl je zelf aan het strand zit zeehonden, zeeleeuwen en pelikanen bekijken - en anders bekijken zij jou wel. Ook zie je veel boardsurfers die verwoede pogingen doen overeind te komen - en zolang mogelijk te blijven - op de golven.

De Midway

Aan de kade van San Diego, de Embarcadero ligt het afgedankte vliegdekschip Midway.
Even verderop, bij de haven en het vliegveld, wordt de dynamiek van de stad onderstreept met een komen en gaan van schepen en vliegtuigen. Beide keren dat we langs de haven komen zien wij cruiseschepen van de Holland America Line. Hun vloot heeft namen van Nederlandse gemeenten. Wij zien de Rotterdam en de Oosterdam.

We pakken de fiets en gaan naar Old Town. Waar de stad ooit begon, is nu een openluchtmuseum. De saloon, het Cosmopolitan Hotel, de smederij... Helemaal de sfeer van de westerns.

We nemen afscheid van San Diego met een laatste plaatje van de schitterende bloemenpracht.

Altijd lente in San Diego

Net boven de grens met Mexico ligt de kustmetropool San Diego aan een beschutte baai. Het hele jaar door heersen hier lenteachtige temperaturen. De stad ziet er zeer verzorgd uit met een grote diversiteit aan (ons vaak onbekende) bomen en planten Het lijkt net een groot park. Woensdagmiddag komen we hier aan na een rit over de interstate (rijksweg) omdat er mist van zee het land optrekt en er dus aan de kust weinig te zien viel. In San Diego is echter geen sprake van mist.

Wat ons dit jaar weer opvalt is dat de kust hier zo anders is dan in Nederland. Er zijn hier uitgebreide zandstranden. Maar er zijn geen duinen omdat de zee hier lager ligt dan het land. De grond langs de kust kan daardoor bebouwd worden. Dit betekent dat je veel minder makkelijk bij het strand komt. En zie je een parkeerplaats, dan blijkt het een Beach State Park te zijn, waarvoor je 15 dollar moet betalen. Op zich nog niet zo’n probleem, maar dan wil je wel de hele dag blijven. En daar hebben wij dan weer geen zin in. Er is hier zoveel te zien!

Hotel del Coronado

We rijden over een weg met prachtig uitzicht op de San Diego baai naar Coronado, een schiereiland in de baai. We zien zowaar een parkeerplaats voor de camper. Daar pakken we de fietsen en verkennen het eiland. Onderweg zien we een Victoriaans hotel - Hotel del Coronado - dat als decor in films heeft gediend, een golfbaan en een hoge brug die het schiereiland met downtown verbindt.
We fietsen langs het strand en krijgen zin om ook een poosje in de zon te zitten. Dus pakken we de stoeltjes en installeren ons met ons boek. Het is zulk lekker weer dat we ons goed insmeren en we blijven niet langer dan een paar uurtjes.

Balboa Park

Vervolgens naar het Balboa Park, prachtig aangelegd op een heuvelachtig terrein, waar o.a. een aantal musea en de dierentuin zijn. We lopen rond, gaan even bij de toeristeninfo naar binnen en zien het tweede bruidspaar van vandaag. Dan wordt het tijd om ‘naar huis’ te gaan. We rijden naar een Walmart, ook alweer prachtig aangelegd.
De volgende dag eerst wat internetten. Daarna naar Mission Beach. Zover komen we echter niet, want onderweg zien we Mission Bay en dat ziet er zo mooi uit dat we daar willen lunchen. We rijden de camper via een parkeerplaats naar een soort strand. We gebruiken voor het eerst de luifel en Arie gooit zijn hengel uit. We zien pelikanen snoekduiken nemen van grote hoogte, een zeehond zwemt voorbij en even later zien we drie dolfijnen.

La Jolla

Voor we het weten is het alweer vier uur. We rijden naar La Jolla. Hier stappen we op de fiets op weg naar de plek waar veel zeeleeuwen liggen. We hebben het hier zo goed naar onze zin en genieten zo van het mooie weer dat we van plan zijn hier tot dinsdag te blijven. Wordt vervolgd!