The Pacific Coast

Na een rustige zondag in Santa Clarita met een dienst in (en een verblijf op het parkeerterrein van) de Calvary Evangelical Lutheran Church (wat een mondvol) vertrekken we maandagochtend richting Los Angeles.
We rijden door Hollywood, waar we een stop maken, in Griffith Park de RV(Recreational Vehicle) parkeren en ons op de fiets bergafwaarts laten zakken naar de Walk of Fame op Hollywood Boulevard. Nu we toch door Hollywood rijden…We zien ook het bekende bordje ‘Hollywood’ op de bergen. Helaas, de ster Lassie- een klassieker uit onze jeugd- kunnen we niet vinden. Wel allerlei ons onbekende namen en een enkele bekende: Grace Kelly, Danny Kaye, Anthony Quinn en Bob Hope. In LA ligt Bob Hope International Airport.
Na een koude koffiedrank weer bergopwaarts. Dat gaat heel wat minder snel. We genieten van de prachtige exotische begroeiing en de fraai aangelegde tuinen. Omdat er nogal druk verkeer op de weg is, rijden we over de stoep. Bij elke zijstraat moeten we echter afstappen, omdat ze hier geen schuine kanten maken tussen stoep en straat. Enigszins bezweet komen we weer bij de camper aan. De fietsen weer achterop een koele drank en dan weer verder. We rijden langs het planetarium bovenop de heuvel en worden verrast door een schitterend uitzicht op downtown LA.

Downtown LA
Even een fotostop. Dan verder naar beneden en via Beverly Hills naar de Walmart in Torrance; onderdeel van de grote stedelijke agglomeratie Los Angeles.

De volgende dag is het 29 maart; onze trouwdag! We rijden eerst naar Long Beach, waar we de Queen Mary zien liggen.

De Queen Mary
Dit super-de-luxe schip is in de 30er jaren gebouwd, vestigde een wereldrecord door in 4 dagen van Europa naar Amerika te varen en ligt nu uit te rusten in de haven waar het dienstdoet als hotel/ restaurant. Hebben ze dat in Rotterdam ook niet eens geprobeerd?

Laguna Beach
Het is vandaag lekker weer en we willen naar het strand. Na een prachtige tocht langs de kust parkeren we de RV, pakken de stoeltjes en boeken en genieten onder de palmbomen van de hoge golven, de boardsurfers, de overvliegende pelikaanformaties, de zon en het prachtige uitzicht. Daarna maken we een strandwandeling, waarbij we allebei een onverwachte golf over onze kleren krijgen.
Onze trouwdag vieren op Laguna Beach wat wil je nog meer?

Koerswijziging

We hebben het naar ons zin op Sunset Campground in Death Valley National Park. Het terrein zelf bestaat uit keien en keien, maar grenst aan een oase. We hebben dus in iedere geval water! Nu willen we echter weer verder trekken. Onze plannen waren om via de Sierra Nevada naar het noorden te gaan richting San Francisco. Gesprekken met diverse mensen die ons vertellen over recente sneeuwval en problemen op de wegen leiden er echter toe dat we onze plannen wijzigen.

Onze camping in Death Valley

De koers wordt 180 graden verlegd. We gaan niet naar het noorden, maar naar het zuiden. Zuid-Californië roept ons. Gelukkig hebben we boeken aan boord met info over het hele Zuidwesten en kunnen we ons dus inlezen in dit gedeelte van Amerika, dat niet in ons reisplan was opgenomen. Het aantrekkelijke van het reizen met een camper is dat je flexibel kunt zijn en dat je je plannen kunt aanpassen. San Francisco, Yosemite en Sequoia National Park zullen het dit jaar zonder ons moeten stellen. Helaas, maar er is in dit gigantische land zoveel te zien, dat we daar niet lang over treuren.

Borax works

Onderweg door Death Valley bezoeken we eerst nog de Borax Works, waar we leren hoe dit mineraal werd gewonnen, gezuiverd en met spannen paarden honderden kilometers door de woestijn vervoerd naar de bewoonde wereld.

Duinen in de woestijn

Vervolgens maken we een tussenstop bij de Mesquite Flat Sand Dunes. Heb je dat wel eens gezien? Grote duinen midden in een landschap? Geen zee te bekennen. Ingrid moest aan de kleinkinderen denken. Wat zouden die zich hier vermaken met emmer en schep. Zo’n grote zandbak! Het zand was nu al heet aan de blote voeten, dus je moet vroeg in het jaar komen.Er gingen zelfs mensen van de hoogste duinen naar beneden met een soort zandslee!

Daarna serieus op weg via een hoge pas de vallei uit. Onderweg weer veel wind. En onze bestemming, zoals zo vaak onderweg: een Walmart. Deze keer in Ridgecrest. Daar overnachten we dan op de parkeerplaats. Meestal geen enkel probleem. Van te voren alle tanks geleegd en gevuld, accu’s vol van het rijden, generator aan boord. Dan zijn we helemaal zelfvoorzienend en hebben we geen stroom of water nodig.
Boondocking noemen ze dat hier.

Sin City, Death Valley, Bad Water, Devils Golf Course

Van Grand Canyon rijden we via Kingman richting Las Vegas. Nadat we de grens tussen Nevada en Californië zijn gepasseerd - opnieuw vragen we ons af hoe laat het is omdat we weer met een andere tijzone te maken hebben - passeren we de nieuwe brug over de Colorado River met zicht op de Hooverdam. Voor we de dam zelf oprijden moeten we stoppen bij een check point en wordt onze camper gecontroleerd op explosieven. Vanaf het parkeerterrein hebben we een prachtig uitzicht op deze historische dam die belangrijk is niet alleen voor het naburige Las Vegas, maar ook voor de staten Arizona, Nevada en Californië. De dam is een levensader (vandaar de controle) en zorgt voor twee dingen: elektriciteit en water. In Las Vegas zoeken we de Walmart op. Daar blijkt volgens de bordjes dat we er ‘s nachts niet mogen staan. Arie maakt een praatje met de security officer die continu op het parkeerterrein rond rijdt, en die zegt ons niet weg te zullen sturen. We blijven er dus staan. Met gratis nachtelijke bewaking.

De fonteinen van Bellagio

Het eerste wat we volgende morgen doen is de Strip afrijden. We komen uit bij Excalibur, een megalomaan themahotel waar ze een soort Eftelingsfeer willen oproepen. Wel zo aardig dat we op een van hun vele parkeerterreinen onze camper kunnen parkeren. We slenteren naar binnen. Enorme zalen met gok- en speelautomaten (eenarmige bandieten) waar massa’s mensen gebiologeerd naar rijen figuurtjes zitten te staren. We hebben geen geld uit die automaten zien komen…. We lopen de Strip af en nemen een kijkje in een paar hotels alias casino’s. Hele delen van New York, Parijs, Rome en Venetië zijn tot in detail nagebouwd. Een samenvatting van onze indrukken: groots, prachtig (de show met de fonteinen van Bellagio is zeer de moeite waard en nog gratis ook), maar ook kitscherig. Een lang niet altijd onschuldig pretpark voor volwassen waar miljarden in omgaan. Waar zou de bijnaam Sin City toch vandaan komen? Na één dag hebben we genoeg van Las Vegas. Geef ons maar de natuur.

Zoutvlakten in Death Valley

We gaan van “Vegas” naar Death Valley, waar we Bad Water en Devils Golf Course bezoeken. De naam Death Valley roept een beeld op van een kale woestenij. Het is inderdaad een van de heetste plekken van het noordelijk halfrond, waar slechts 5 cm regen per jaar valt. In de zomer mag je er met een gehuurde camper niet eens komen. Op de zoutvlakten van Bad Water, met de besneeuwde bergtoppen lijkt het of je op Antarctica bent. Bizar, maar schitterend. En toch, Death Valley is prachtig. Nu, in het vroege voorjaar bloeien er zelfs bloemen en zijn de temperaturen nog te doen. De wind niet, ‘s avonds complete woestijnstormen en we zitten dan ook in onze camper heen en weer te schudden.

Devils Golf Course

Of je gaat naar Devils Golf Course. De Amerikanen spelen zelf het liefst hun golfpartijtjes op groene biljartlakens. Echter, dit enorme landschap met z’n grillige figuren gevormd door zoutkristallen doet nou niet direct denken aan een golfterrein. Ook kun je een wandeling maken door Golden Valley met z’n felgekleurde gesteenten.
We vermaken ons prima. Na een dag vol indrukken zitten we moe maar voldaan in ons huis op wielen. Heerlijk, een boek, een spelletje, de Matthëus Passion op de achtergrond.

Koude nachten

Nog steeds een harde wind, maar op Mather Campground vinden we een prachtige plek tussen de bomen en in de luwte. Dan lopen we, tegen het vallen van de avond, richting de Canyon. En daar staan we dan, aan de rand. We zeggen niet “wow”of zo, maar vallen stil, Ontroerd. Dat onze Schepper dit gemaakt heeft! Een moment om nooit te vergeten.

We zitten hier op 2100 meter. En dat is te merken. Het doet je denken aan de wintersport: koude nachten. We hebben verwarming aan boord. Echter, die moet het dan wel doen. Ineens slaat hij af. Wat nu… En dan kom je er achter dat de huisaccu bijna leeg is. Gelukkig hebben we dan een generator die de accu’s weer op kan laden en ja hoor…, de kachel doet het weer. En overdag is het dan weer lekker (met je jas aan) in het zonnetje buiten koffiedrinken met herten op steenworp afstand die onverstoorbaar staan te grazen.

Helicopterview

We treffen het in meerdere opzichten. De zon schijnt en het is niet druk. We pakken de shuttle langs de south rim naar Hermits Rest. In de bus is het gezellig en maak je al gauw een praatje. Dan lopen we een stuk over de rim trail. We genieten van de panorama’s en de stilte, want we lopen grotendeels alleen. Vervolgens brengen we een bezoek aan het restaurant, niet om te eten maar om te internetten. Onderweg hebben we vaak geen verbinding, dus nemen we nu de gelegenheid te baat weer eens onze e-mail en ons blog bij te werken.

Skiën in de woestijn

In Phoenix bezoeken we de Desert Botanical Garden. Ons beeld van de woestijn moeten we bijstellen: naast rode aarde, zand en rotsen zien we een grote diversiteit aan begroeiing. Ook maken we een fietstocht door de woestijn. Met uitzicht op de saguarocactussen en de stad. Zondag gaan we naar de Redemption Church, de kerk van Delaine en Steve. Deze kerk ziet er uit als een campus. Er zijn verschillende gebouwen: een kapel, een conferentiecentrum, een boekwinkel en een restaurant. Elke zondag zijn er vier (min of meer dezelfde) diensten. Delaine en Steve nodigen ons uit voor een Mexicaanse lunch. En ’s middag doen we spelletjes. Supergezellig. Dan nemen we afscheid en bedanken hen voor alle goede zorgen. Het is een voorrecht door Dave en Anita (de mensen die de camper van oost naar west reden) deze bijzondere familie te hebben leren kennen.

Nog een bijzonder echtpaar: Daniel en Heleen Peiffer. Zij wonen in Flagstaff (op de route van Phoenix naar de Grand Canyon). In 1994 zijn ze naar Amerika gekomen. Heleen is een nicht van Heleen Platteel en komt oorspronkelijk uit Hendrik-Ido-Ambacht.We krijgen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. ‘s Avonds is het koud en de wind giert over de hoogvlakte (Flagstaff ligt op 2300 meter), maar binnen is het warm en gezellig en vertellen Daniel en Heleen over hun werk onder de Navajo- (spreek uit Nawaho) en de Hopi-indianen, over tegenslag, bemoediging en Gods leiding in hun leven.

Onderweg zijn we net boven Flagstaff de Arizona Snowbowl op gereden. En wat we ons niet konden voorstellen, was toch echt waar. Er werd daar volop geskied. Ongelooflijk als je bedenkt dat we gisteren bij Sedona (minder dan 100 kilometer zuidelijker)nog in de woestijn kampeerden, gewoon in de natuur - boondocken heet dat - en een wandeling maakten door het prachtige woestijnlandschap (bekend als decor van de westerns van vroeger) met rode rotsen, tafelbergen (mesa’s) cactussen, enz.

Welkom in Phoenix

Onze reis begint op woensdag 8 maart. Om 5 uur op en op weg naar Schiphol. Tim is zo aardig om ons weg te brengen. Overigens had zijn moeder hem het gebruik van de Opel Aguila al toegezegd! Deze keer vliegen we met Continental Airlines. Eerst op naar Houston. Een stewardess vertelt ons dat het een lange vlucht zal worden vanwege sterke tegenwind. Inderdaad, veel turbulentie en een half uur langer in de lucht, waardoor de totale vliegtijd elf en een half uur bedraagt . In Houston lange rijen voor de douane. Gelukkig dat we drie uur overstaptijd hebben. Dan de volgende vlucht naar Phoenix, waar we 8 uur plaatselijke tijd landen. We zijn dan inmiddels alzo'n 24 uur onderweg. Dus zijn we gaar. We willen maar een ding, slapen!

Na aankomst in de Airport Quality Inn- nou ja, kwaliteit, een beetje versleten - dan doet voor de status een jacuzzi naast je bed er ook niet meer zo veel aan toe - duiken we om 21.30 uur ons bed in (Nederlandse tijd half vijf). Vanwege de biologische klok alweer vroeg wakker.We hebben een lekker ontbijtje met zelfgebakken pancakes.

Om 7.30 komen Delaine en Alisha ons ophalen en brengen ons naar Dunkin Donuts in Chandler, waar de rest van de familie ons opwacht. Steve, de echtgenoot van Delaine is er, en de andere dochters: Alina, Natasha en Katia. Delaine en Steve hebben al hun dochters geadopteerd uit Rusland en de Oekraïne en hopen binnenkort de procedure voor hun vijfde dochter af te ronden. Steve biedt ons een ontbijt aan bij Dunkin - ons tweede dus deze morgen.

Dan het grote moment: we gaan de camper ophalen. Steve bezit een groot bedrijfsgebouw waar winkels in gevestigd zijn. Het pand bezit ook een grote opslagruimte. En daar staat de camper. In prima conditie. Steve nodigt ons uit mee naar zijn huis te rijden. Daar kunnen we internetten, water tanken enz.

De zon schijnt uitbundig. Voor onze begrippen is het hier hoogzomer!