Lillooet Lynden

Van Lillooet naar Lynden (VS)

Lyle, de eigenaar van de sleepdienst, komt de volgende morgen (woensdag) langs om te kijken hoe het met de RV is. We weten ondertussen dat het bedrijf waar we naar toe gesleept zijn, geen tijd heeft om ons te helpen. Lyle belt met de tweede ‘garage’ die het dorp rijk is. Er zijn nog vier wachtenden voor ons! Misschien kan hij er vrijdag aan beginnen.... We kopen een paar flesjes transmissievloeistof en die gaan helemaal leeg. Lyle rijdt voor ons uit naar een camping en legt uit waar de ‘garage’ precies is. We zien geen lekkage meer en het rijden gaat goed. Voorzichtig rijden we ’s middags naar het dorpje om te internetten en de noodzakelijke boodschappen te doen. Het is hier mooi, ongerept, heet en ruig; de enige woestijn van Canada, zoals inwoners vertellen. 

De volgende dag rijden we langs de ‘garage’, een rommelig bedrijfje, waar we horen dat het wel woensdag kan worden als er iets met de transmissie is. We besluiten daarom rustig naar de bewoonde wereld te rijden, nadat we ons ervan hebben verzekerd dat we geen bergpassen tegen zullen komen. Het gaat goed, we rijden door de Fraser Canyon, overnachten in Yale naast het spoor en we weten wat dat betekent... 

Vrijdagmiddag komen we in Chiliwack bij een garage. Hier worden we direct geholpen. We vertellen ons verhaal, de monteur rijdt een stukje, zegt dat hij prima schakelt (vonden wij ook) en hij ziet geen lekkage. Hun conclusie: oververhitting van de vloeistof. Een nieuwe, grotere koeling voor de transmissievloeistof moet het probleem oplossen. Het klinkt ons, als amateurs, logisch in de oren en het wordt direct geregeld.  We overnachten op een mooie, rustige parkeerplaats bij de plaatselijke Walmart en gaan zaterdag bij Abbotsford de grens over naar Amerika. We rijden naar Lynden, een plaatsje dat voor de helft bestaat uit mensen met een Nederlandse achtergrond, en zetten de RV op het megagrote parkeerterrein van de Sonlight Christian Reformed Church, naast een groot grasveld en met uitzicht op de besneeuwde top van Mount Baker. Een korte wandeling door het plaatsje bepaalt ons bij de Nederlandse roots; een molen, een ‘postkantoor’, een ‘bakkerij’, een muurschildering met een typisch Nederlands tafereel, Nederlandse namen etc.

De kerkdienst doet ons denken aan de diensten van onze gemeente in Voorthuizen-Barneveld, een warme gemeente met veel jeugd en een opbouwende, inhoudelijke preek.

We genieten van de dienst en van de gastvrijheid van de gemeente.

Seattle Vancouver Whistler Lillooet

Seattle Everett Vancouver Whistler Lillooet(Canada)

Na een heerlijke dag in Seattle is onze volgende stop Everett. Dee Anne en Ashley, dochter en schoonzoon van Lydia Lommers hebben ons uitgenodigd. We kunnen bij hen op het terrein parkeren. Het is de eerste keer dat we elkaar ontmoeten; zij zijn onlangs van de oostkust verhuisd naar de Pacific Coast. We maken kennis en genieten van de gastvrijheid. Internet, wassen, er wordt zelfs voor ons gekookt! We doen de Boeing Tour, indrukwekkend om te zien hoe de Boeing 747, 777 en de Dreamliner gebouwd worden. Onze gids legt van alles uit, we zien de Dreamlifter landen en later weer opstijgen om onderdelen op te halen. Chauvinistisch als de Amerikanen zijn, hebben ze een gezegde: ‘If it’s not a Boeing, I’m not going’.

Daarna verder naar Mount Vernon, naar familie van Binne en Marinus Roorda uit Voorthuizen, Dick en Olga van der Kooij. Zij blijken een paar maanden geleden verhuisd. Ook hier worden we gastvrij ontvangen.

Op naar Vancouver. We parkeren de RV ’s morgens vroeg in Stanley Park en pakken de fietsen. Eerst fietsen we de Sea Wall door het park, een fietspad van zo’n 8 km langs de kust met prachtig uitzicht op Vancouver, de bergen en het water. Na een rustpauze verkennen we de stad, ook op de fiets. Cruiseschepen, watervliegtuigen, ferry’s, plezierjachten; het is een drukte van belang. We rijden daarna via een schitterende route langs de Strait of Georgia door naar Squamish. 

Whistler is de volgende stop. We lopen door de wintersportplaats, zien jongelui met mountainbikes de stoeltjesliften ingaan en even later full speed naar beneden komen. We lopen naar de Upper Village, maken een bergwandeling en bekijken de Olympic Plaza. Verder via Pemberton richting Lillooet. Prachtig! Dan gaan we omhoog en we blijven maar stijgen. Dat stond niet op onze kaarten. We doen het rustig aan. Maar ondanks dat krijgen we helaas toch weer problemen met de transmissie. Zelfs zo dat we midden op de weg stil komen te staan en niet meer voor- of achteruit kunnen. Behulpzame Canadezen bellen voor ons een hulpdienst via satelliettelefoon, want mobieltjes hebben hier geen bereik. We regelen het verkeer, worden door een groep mannen achteruit geduwd op een parkeerstrook en na 4 uur verschijnt de takelwagen. Weer moeten we gesleept worden, dit keer gaan we naar Lillooet, het meest noordelijke punt van de reis. Lillooet was in de goldrush na Calgary de grootste plaats ten westen van de Rockies. Vanaf nu is het langzaam afzakken naar San Francisco. Hopelijk zonder steile bergpassen en sleepdiensten. Maar eerst laten we het systeem goed nakijken!

Enumclaw Seattle

Daar staan we dan bij Ron’s Auto Care. Zondag wordt er niet gewerkt. We hadden ons voorbereid op Mt. Rainier NP, maar niet op Enumclaw. We hebben geen internet, de aandrijfas van de RV is voor het slepen verwijderd; kortom we kunnen vandaag niets. Het is bloedheet. Gelukkig kunneIn we wel de airco gebruiken! Dus houden we het hoofd koel. Zelfs als het meisje van de ‘koffie drive through’ naast ons vraagt of Ron wel weet dat we op zijn terrein aan het kamperen zijn. Kamperen? Daar verstaan we toch iets anders onder.... Ron blijkt een aardige man, maar hij repareert helaas geen transmissies. WeÍl zet hij de aandrijfas er onder en vult de vloeistof bij. Hij rijdt wat heen en weer en kijkt of hij iets ziet lekken. Nee, niets te zien. Hij raadt ons aan op zoek te gaan naar een betrouwbaar bedrijf en het vloeistofpeil goed in de gaten te houden. We wagen het erop, met een flinke hoeveelheid transmissievloeistof op voorraad. Wat zijn we blij dat we rijden! Eerst naar de kust om wat af te koelen en daarna door richting Seattle. We zijn hier nu al drie keer geland, maar hebben de stad nog niet gezien. Het moet er nu van gaan komen. We overnachten op de P&R van de Christian Reformed Church in Bellevue. Een prima plek. Dan Apol geeft ons tips voor ons bezoek aan Seattle de volgende dag. We pakken de bus en rijden naar downtown. Vandaar naar het hoogste gebouw van Seattle, de Columbia Tower. Op de onderste 3 verdiepingen restaurants en winkels, vervolgens met de lift naar de 40e verdieping. Ingrid vindt dit hoog genoeg en neemt een cappuccino bij de Starb ucks daar, Arie zoekt het nog hogerop. Het is een wereld op zich, onwillekeurig gaan onze gedachten naar de Twin Towers. We nemen de Ferry naar Bainbridge Island voor een prachtig gezicht op Seattle, gaan naar Pike’s Place Market, nemen de monorail naar de Space Needle en lopen de heuvel op naar Kerry Park voor de ‘classic view’ op Seattle. Een zeer geslaagde dag en gelukkig wat minder warm. We houden het vloeistofpeil uiteraard goed in de gaten, praten met diverse mensen over transmissies en bezoeken een Ford dealer. Die zegt dat het vaker voorkomt onder ‘extreme’ omstandigheden. Het was inderdaad heet en we hadden een flinke klim moeten maken. Dan kan de vloeistof erg heet worden, uitzetten en wordt er via een veiligheidsklep vloeistof uitgegooid. We zullen nog voorzichtiger zijn en hopen dat het een eenmalig probleem blijkt.

Van Sunnyside naar Enumclaw

Een week die rustig begon en heel anders eindigde dan we hadden gedacht. Nu is het altijd wel zo dat we flexibel moeten zijn als we op reis zijn. ’s Morgens weten we vaak niet waar we ’s avonds overnachten. Maar dat is maandag wel duidelijk. We staan tot vrijdag bij Lydia Lommers in de tuin op het platteland van Sunnyside. In de wei naast ons paarden, in de tuin een ‘wilde’ kat met drie jonkies. We hebben na de intensieve reisweek behoefte aan wat rust. Arie vult de huisaccu’s bij en probeert de generator aan de praat te krijgen, Ingrid doet de was. Met Lydia drinken we koffie, eten ijs en kersen, praten bij, doen spelletjes, o.a. sequence en gaan uit eten bij de Mexicaan. De porties zijn zo groot, dat we de helft meenemen voor de volgende dag, heel gewoon hier. Donderdagavond komen Lydia’s zoon, schoondochter en kleindochter eten. Lydia heeft een heerlijke maaltijd bereid. Vrijdagmorgen nemen we afscheid. We rijden langs Selah waar we de generator een beurt laten geven. Jim spuit wat spul in de carburateur, meet wat door en de generator loopt weer als een zonnetje. Fijn, dat betekent dat we de generator kunnen gebruiken als we niet aan de stroom staan. Daarna rijden we door via de Chinook Scenic Byway richting Mount Rainier NP. We zijn een keer eerder in dit park geweest, maar toen was het zo bewolkt, dat we de berg helaas niet konden zien. Nu is de lucht strak blauw. We overnachten in Pleasant Valley op een prachtige plek. Hier zouden we het nog langer uit kunnen houden, maar de berg roept. We rijden direct naar het hoogste punt in het park, Sunrise Point waar we rondom ons de bergen van de Cascades zien, met als hoogtepunt Mount Rainier met zijn gletsjers. De weg is gisteren pas open gegaan, we boffen! We zijn van plan hier tot maandag te blijven. Als we de RV uitstappen om het uitzicht te bewonderen, zien we een spoor van vloeistof op de grond en zelfs een heel plasje. Arie vertrouwt het niet en gaat het eens goed bekijken. Het blijkt rood te zijn en wat vettig, beslist geen water van de airco o.i.d. Er komen diverse behulpzame mensen langs. Derk, een Amerikaan gaat zelfs onder de RV kijken. De Ford handleiding wordt er bij gepakt en al snel is de conclusie: transmission fluid, de vloeistof van de versnellingsbak. Als we later nog een keer checken, lijkt het peil voldoende om naar beneden te komen. We besluiten daarom eerst een wandeling te maken naar Sunrise Visitor Center over de bergkam met uitzicht op Mount Rainier. We genieten volop, volgens ons is dit de mooiste trail die we hier kunnen doen, we moeten zelfs nog over hele pakken sneeuw. Als we weer bij de RV terug zijn, peilt Arie weer het niveau van de vloeistof en wat blijkt, er zit helemaal niets meer in! Gelukkig staat er net een politieauto. Arie legt het verhaal uit en agent Dan van der Elst zegt dat we niet zelf de berg af kunnen. We zullen ons moeten laten slepen. We bellen de verzekering en de agent regelt een bergingstruck. Wij wachten en genieten van het uitzicht. Er zijn slechtere plekken om met pech te staan. Er verschijnt een glanzend rode truck, de bestuurder neemt zelf eerst een paar foto’s en neemt ons dan op ‘sleeptouw’. We rijden met zo’n 30 km per uur de berg af naar Enumclaw, anderhalf uur verderop waar we de nacht doorbrengen op het terrein van Ron’s Auto Care.

Mount St. Helens

Mount St. Helens National Monument

Het weer is nog steeds goed. Maar daar zal maandag verandering in komen, zeggen de weerberichten. We besluiten daarom direct door te gaan naar Mt St. Helens, een van de bergen van de Ring of Fire, de vulkanische bergen van de Cascades. Op zondag 18 mei 1980, ’s morgens om 8.32 uur was er een aardbeving van 5.1 op de schaal van Richter en een enorme vulkaanuitbarsting, die de top en de noordflank wegblies. 57 mensen en talloze dieren kwamen om in dit inferno en hele brokken berg en as verwoestten de omgeving. De brede lavastromen lieten enorme verbrande geulen achter in het bos en asregens bedekten alles in de wijde omgeving met een grauwsluier.

We rijden eerst naar Woodland. Hier vandaan kunnen we de zuidkant van de berg zien. Die is nog steeds prachtig! Ook bezoeken we Ape Cave, een lavatunnel die bij  een eerdere uitbarsting gevormd is doordat de buitenkant afkoelde en stolde, terwijl de binnenste lava nog maanden doorstroomde. Je hebt hier letterlijk een lamp voor je voet nodig, want het is aardedonker. Gewapend met diverse lampen lopen we door de tunnel. Helaas de beste lamp begeeft het. We lopen achter behulpzame Amerikanen aan, die ons bijlichten en ons voorzien van een reserve zaklamp.

Vervolgens rijden we naar Castle Rock om bij de noordkant van de berg te kunnen komen. Als we in de blastzone komen kunnen we de verwoeste omgeving en de krater steeds beter zien. Inmiddels hebben we al heel wat verhalen gehoord wat er die dag gebeurd is. Nu ligt de berg met het gapende gat aan onze voeten. Vooral vanaf Johnston Ridge Observatory, waar we van een ranger uitleg krijgen over de processen na de uitbarsting. Het is indrukwekkend.

We overnachten in Castle Rock twee nachten bij de kerk die we die zondag ook bezoeken. We kunnen gebruikmaken van stroom, altijd fijn om de apparatuur weer op te kunnen laden.

Maandag rijden we in de regen via White Pass nogmaals naar Yakima Valley omdat we de familieleden die vorig weekend niet thuis waren graag willen ontmoeten.

Dat de afstanden groot zijn bewijst de teller, die inmiddels op 782 mijl staat.