Arie en Ingrid: Glacier NP via British Columbia naar Yakima

Na de nationale parken hebben we nog twee weken voor we in Yakima willen zijn. Dat is nog een mijl of 400 vanaf Glacier NP in zuidwestelijke richting door de woestijn. De temperaturen zijn daar ’s zomers erg hoog (boven de 100° Fahrenheit = meer dan 40° Celsius), dus dat doen we liever niet. We nemen een alternatieve route door de heuvels en een stukje Canada. En dan zie je dat mooie natuur (natuurlijk) niet beperkt is tot de nationale parken. We rijden door nationale bossen (National Forests) in de staten Montana en Idaho waar het totaal niet toeristisch is British Columbia, Canada in. Voor een nachtje op een camping betaal je in de National Forests zo’n $10 tot $ 20, en je komt op prachtige plekken. Arie kan eindelijk weer eens vissen in rivieren zoals de Kootenai en de Columbia. En laat hij nu drie forellen vangen! Die worden vakkundig schoongemaakt en met smaak verorberd. Het bezoek aan Canada is maar van korte duur want de volgende dag gaan we de USA alweer in. Natuurlijk worden er weer allerlei vragen gesteld en wordt Arie tot twee keer toe gevraagd zijn zonnebril af te zetten tijdens het ‘interview’. Ook wil de beambte de camper in terwijl wij op de autostoelen moeten blijven zitten. Dan mogen we door. We komen bij Lake Roosevelt Recreation Area, een gebied waar de Columbia River door dammen in een stuwmeer is veranderd. Op de eerste camping staan we helemaal alleen. Langzaamaan zakken we verder tot we bij Lake Wenatchee zijn. Hier blijven we vijf dagen om te relaxen voor we doorrijden naar Yakima. Op de route ligt Leavenworth, een plaatsje waar je je in Duitsland of Oostenrijk zou wanen als je geen Amerikaans zou horen en geen grote Amerikaanse trucks zou zien staan. Al is het nep het is een gezellig plaatsje! In Liberty willen we in de natuur overnachten. Maar voor we er zijn zien we rookpluimen. En als we in het plaatsje een groep mensen met elkaar zien praten, willen we toch wel even weten of er soms iets aan de hand is. En wat blijkt: er is sinds maandag een ‘wildfire’ waarbij tot nu toe 70 huizen verloren zijn gegaan, 45 vierkante mijl land is verbrand en 900 mensen zijn geëvacueerd. De meeste bewoners van Liberty hebben hun bezittingen ingepakt en staan klaar om te vertrekken als het moet. Ze adviseren ons zo snel mogelijk door te rijden als de weg tenminste nog niet afgesloten is. Dat doen we dus. We komen steeds dichter bij de brandhaard en zien afgezette wegen, blushelikopters en blusvliegtuigen. We ruiken de rook ,de zon verdwijnt achter rookwolken, het wordt donker en de lucht heeft een onheilspellende oranje gloed die onwerkelijk aandoet. Later lezen we in de krant dat er heel wat professionals en vrijwilligers in de weer zijn om het vuur te bestrijden. We rijden door naar Yakima en zijn voldaan en dankbaar dat we onze route van zo’n 4500 mijl zonder ongelukken of motorpech hebben kunnen afleggen. En voor al het moois wat we onderweg hebben mogen zien.

In Yakima Valley gaan we tot slot samen met Lydia, Lewie, Kathy, Nicole en Stephanie naar de oude homestead van uncle John. Of beter, wat daar nog van rest. Het is nu een soort schroothoop. Of een junkyard zoals de Amerikanen zeggen. Toch indrukwekkend dat er nog originele spullen van toen te ontdekken zijn. Ook Fort Simcoe is de moeite waard.

Nu gaan we bij Marie en Gene aan de slag met het schoonmaken, opruimen en regelen van dingen voor we a.s. maandag naar Seattle en a.s. dinsdag naar Nederland vertrekken. We hebben gehoord dat het daar nu ook mooi weer is! Fijn om weer naar huis te gaan naar kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden. Maar ook een beetje jammer om afscheid te moeten nemen van ons tweede ‘huis’ en de familie hier.