zaterdag 1 september 2018
Rapid City - Denver
Na het tweede deel van onze reis zijn we nu, heel voldaan, wederom in Denver. En we hebben net Erik en Julia opgehaald op het vliegveld. Wat leuk om elkaar hier te zien!
Deze week stond in het teken van relaxen, stukjes rijden, dingen op orde brengen en schoonmaken, een oilchange en het bezoeken van de Black Hills, Mount Rushmore en Custer Statepark. Vrijdagmiddag waren we in Rapid City. Daar was het zo druk en krap bij de Walmart dat we voor het eerst bij een Cabelas overnacht hebben, een grote outdoor zaak. We stonden er heerlijk rustig en bovendien in de schaduw.
Zaterdag rijden we door de Black Hills (ik zou ze liever Green Hills noemen). Wat een verademing na de boomloze leegte van de afgelopen dagen. Lieflijk landschap met bergen, bloemen en veel bomen. Via Keystone komen we bij Mount Rushmore. Hier heeft beeldhouwer Gutzon Borglum met zijn team 14 jaar gewerkt aan het creëeren van de 20 meter hoge beeltenissen van de presidenten George Washington, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln and Theodore Roosevelt in de rotswand; zijn levenswerk.
We overnachten op Oreville campground midden in de natuur. Heerlijk. De volgende dag is Custer Statepark aan de beurt. Wat een prachtig park is dat! We zien bisons en pronghorns. We overnachten weer in de natuur, dit keer in Windcave National Park. Als we via Nebraska Wyoming binnenkomen denken we eerst dat we een verkeerde afslag hebben genomen. We belanden op een geheel onverharde weg waar je niet harder dan 10 mijl per uur kan rijden. Er staan geen borden, niets. Na zo 5 mijl in dit slakkentempo gereden te hebben blijkt dit toch echt State Road 20 te zijn. We moeten namelijk stoppen en wachten op een pilot car die voor ons uit zal rijden. Waarom, geen idee. Daarna mogen we zelfstandig nog een keer 5 mijl voorthotsen. Erg goed voor de camper.... Een positief punt van Wyoming is dan wel weer dat je gebruik kan maken van de mogelijkheid gratis te overnachten op een van de countyparken, inclusief electriciteit en dump. Een donatie is uiteraard van harte welkom.
Donderdag komen we aan in Denver, waar we eerst langs Denver International Airport rijden. Hoe kunnen we hier morgen Erik en Julia afhalen? Het handigst blijkt de camper te parkeren op een van de grote parkeerterreinen en dan de shuttlebus te nemen naar de aankomsthal.
Denver is niet echt RV vriendelijk. En dan is het ook nog eens Labourday weekend. Maar we hebben toch plekjes gevonden om te overnachten. Donderdag bij de Home Depot. We krijgen toestemming op de parkeerplaats van het vliegveld te blijven slapen.
Zaterdag en zondag gaan we naar Cherry Creek State Park. Zondag brengen Erik en Julia ons naar ons hotel en maandag vliegen we via Frankfurt naar Amsterdam.
zaterdag 25 augustus 2018
Brampton - Rapid City
Het is weer vrijdag, maar de verschillen met vorige week kunnen haast niet groter zijn. Wat hebben we veel mijlen (1555) gereden deze week en wat zijn we inmiddels ver van Brampton.
Waren we vorige week omringd door heel veel lieve mensen, nu zijn we weer samen. Ook heel gezellig hoor!
Dan de dichtbevolkte stedelijke omgeving van Brampton, waar de ene na de andere nieuwe wijk uit de grond wordt gestampt en de dunbevolkte plattelandsomgeving met soms compleet lege stukken. In het ‘grote merengebied’ hebben we vochtige warmte en regen gehad, nu hebben we droge warmte. En langzaam meer zeker komen we ook weer op grotere hoogte. Wat we nog steeds doen is ’s avonds een spelletje spelen. Bij Frank en Joanne hebben we een nieuw kaartspel geleerd, ‘Dealers Wild’ en dat spelen we nu ook samen.
Zaterdag na een heerlijk ‘speciaal zaterdagmorgen ontbijt’ met bacon en eggs nemen we afscheid van Frank en Joanne en bedanken hen hartelijk voor de gastvrijheid en de heerlijke maaltijden. We rijden naar Parry Sound, waar we ’s middags aan het water zitten en de watervliegtuigjes zien opstijgen. De volgende dag zwemmen we in Lake Huron.
Maandag gaan we de grens over bij Sault Sainte Marie waar we extra gecontroleerd worden, omdat we firewood bij ons hebben en dat mag niet.... We rijden een heel stuk langs Lake Michigan. In Green Bay, Michigan wordt de airco gemaakt, er kwam geen koude lucht meer door de ventilatieroosters. Het bleek een losgeschoten, verteerd slangetje te zijn.
In Albert Lea, Minnesota, wordt de camper in een Truckwash flink onder handen genomen. Nu kunnen we hem zelf in de was zetten en klaar maken voor de komst van Erik en Julia volgende week vrijdag. De komende week zakken we langzaam af richting Denver via de Black Mountains, Mount Rushmore, Custer State Park, Hot Springs en Cheyenne. We hebben tot nu toe een heerlijke tijd hier, maar krijgen van lieverlee ook weer zin om naar huis te gaan.
Dan de dichtbevolkte stedelijke omgeving van Brampton, waar de ene na de andere nieuwe wijk uit de grond wordt gestampt en de dunbevolkte plattelandsomgeving met soms compleet lege stukken. In het ‘grote merengebied’ hebben we vochtige warmte en regen gehad, nu hebben we droge warmte. En langzaam meer zeker komen we ook weer op grotere hoogte. Wat we nog steeds doen is ’s avonds een spelletje spelen. Bij Frank en Joanne hebben we een nieuw kaartspel geleerd, ‘Dealers Wild’ en dat spelen we nu ook samen.
Zaterdag na een heerlijk ‘speciaal zaterdagmorgen ontbijt’ met bacon en eggs nemen we afscheid van Frank en Joanne en bedanken hen hartelijk voor de gastvrijheid en de heerlijke maaltijden. We rijden naar Parry Sound, waar we ’s middags aan het water zitten en de watervliegtuigjes zien opstijgen. De volgende dag zwemmen we in Lake Huron.
Maandag gaan we de grens over bij Sault Sainte Marie waar we extra gecontroleerd worden, omdat we firewood bij ons hebben en dat mag niet.... We rijden een heel stuk langs Lake Michigan. In Green Bay, Michigan wordt de airco gemaakt, er kwam geen koude lucht meer door de ventilatieroosters. Het bleek een losgeschoten, verteerd slangetje te zijn.
In Albert Lea, Minnesota, wordt de camper in een Truckwash flink onder handen genomen. Nu kunnen we hem zelf in de was zetten en klaar maken voor de komst van Erik en Julia volgende week vrijdag. De komende week zakken we langzaam af richting Denver via de Black Mountains, Mount Rushmore, Custer State Park, Hot Springs en Cheyenne. We hebben tot nu toe een heerlijke tijd hier, maar krijgen van lieverlee ook weer zin om naar huis te gaan.
zaterdag 18 augustus 2018
Brampton, deel 2
Brampton deel 2
De terugweg naar Denver: via Parry Sound naar Sault Sainte Marie, dan via Michigan, Wisconsin, Minnesota en South Dakota naar Denver.
Maar zover is het nog niet. We genieten van de familiecontacten. Zondag bezoeken we met Ingrids moeder, Frank en Joanne de dienst in Holland Christian Homes (HCH) waar we ook Betty ontmoeten. Arie bespeelt het orgel en de piano en we kennen bijna alle liederen. De preek gaat over standvastigheid n.a.v. Jacobus 1. Na de dienst komt Peter Schaafsma naar ons toe om even kennis te maken. Hij is een vriend van Harry en Ria, die ons vorige week hier kwamen opzoeken. We drinken op de 12e verdieping koffie bij tante Janny en oom Ary met iets lekkers er bij. Betty gaat mee naar het huis van Frank en Joanne. Aan het eind van de middag komen tante Janny en Oom Ary daar ook eten.
’s Avonds doen we (vaak) een spelletje, vooral mexican train, rummikub of yahtzee.
Maandag nemen we ma een nachtje mee naar Rockwood Conservation Area om mee te maken hoe het camperleven is. Het is mooi weer en we genieten van het buiten zijn in de natuur.
Woensdag met ma, Frank en Joanne naar Niagara Falls. Onderweg drinken we koffie in het café waar hun dochter Daniëlle werkt. In het ‘Engelse’ Niagara on the Lake lunchen we in dezelfde pub waar Arie en ik 8 jaar geleden ook aten. Hier hebben ze Guinness van de tap en dat laten de mannen zich goed smaken. De watervallen blijven indrukwekkend! Joanne laat foto’s zien van afgelopen winter toen het zo koud was dat het water in de rivier en dus ook bij de watervallen gedeeltelijk bevroren was.
Donderdag zien we tante Janny en oom Arie voor het laatst, gaan we met Frank en Joanne, hun kinderen en kleinkinderen ijs eten bij Dairy Queen en doen we wat klusjes.
Vrijdag bekijken we het groothandelsbedrijf in potplanten dat Oom Ary in Canada heeft opgezet. Zijn zoon Frank heeft het overgenomen en inmiddels is de derde generatie aangetreden. We brengen ma naar het vliegveld, waar we bij Tim Horton’s eerst samen een Iced Cap nuttigen voor we afscheid nemen. We hebben het erg goed gehad met elkaar.
zaterdag 11 augustus 2018
Brampton Ontario
Brampton
Deze week staan we bij Frank en Joanne op de oprit. We staan gelukkig niet in de weg. Er is nog genoeg plaats voor een aantal andere auto’s. Zaterdagavond zijn we bij Connie en Tony thuis en zondag gaan we met hen mee naar de kerk en zijn we de rest van de dag met hen, hun kinderen en kleinkinderen bij Lisa en Dave. Er valt natuurlijk veel bij te praten en we doen spelletjes.
Dinsdag krijgen we bezoek van Harry en Ria, vrienden uit Voorthuizen, die op dit moment (net nog) in Brampton zijn. De vrienden waar zij logeren blijken Frank en Joanne weer te kennen! Wat is de wereld dan toch klein. ’s Avonds halen we Ingrids moeder op van het vliegveld in Toronto. Ze komt aan met twee uur vertraging. Niet alleen op Schiphol is het soms een gekkenhuis ....
Mijn nicht en naamgenoot Ingrid, tante Janny en oom Ary en de kinderen en kleinkinderen van Frank en Joanne komen langs. ’s Avonds doen we spelletjes. We hebben het heel gezellig met elkaar.
Oom Ary vraagt of Arie zondag orgel wil spelen in de kerk van Holland Christian Homes en dus moet er geoefend worden! Oom Ary heeft een heel aantal verzoeknummers....
Vrijdagavond nemen we Frank en Joanne mee uit eten bij The Keg, een restaurant vlak bij het vliegveld. Hier werkt Dain, hun schoonzoon. Het is een prima restaurant en het is heel leuk om door hem bediend te worden. We hebben een heel gezellige avond. Zaterdag rijden we met ma naar Snug Harbour in Port Credit aan Lake Ontario. We lopen de pier op en zien de skyline van Toronto in de verte liggen. We wandelen langs het water en halen een ijskoude frappé bij McDonalds.
Het is fijn om zo eens wat langer op een plek te zijn. Maar over een kleine week zullen we al weer op de terugweg naar Denver zijn!
Deze week staan we bij Frank en Joanne op de oprit. We staan gelukkig niet in de weg. Er is nog genoeg plaats voor een aantal andere auto’s. Zaterdagavond zijn we bij Connie en Tony thuis en zondag gaan we met hen mee naar de kerk en zijn we de rest van de dag met hen, hun kinderen en kleinkinderen bij Lisa en Dave. Er valt natuurlijk veel bij te praten en we doen spelletjes.
Dinsdag krijgen we bezoek van Harry en Ria, vrienden uit Voorthuizen, die op dit moment (net nog) in Brampton zijn. De vrienden waar zij logeren blijken Frank en Joanne weer te kennen! Wat is de wereld dan toch klein. ’s Avonds halen we Ingrids moeder op van het vliegveld in Toronto. Ze komt aan met twee uur vertraging. Niet alleen op Schiphol is het soms een gekkenhuis ....
Mijn nicht en naamgenoot Ingrid, tante Janny en oom Ary en de kinderen en kleinkinderen van Frank en Joanne komen langs. ’s Avonds doen we spelletjes. We hebben het heel gezellig met elkaar.
Oom Ary vraagt of Arie zondag orgel wil spelen in de kerk van Holland Christian Homes en dus moet er geoefend worden! Oom Ary heeft een heel aantal verzoeknummers....
Vrijdagavond nemen we Frank en Joanne mee uit eten bij The Keg, een restaurant vlak bij het vliegveld. Hier werkt Dain, hun schoonzoon. Het is een prima restaurant en het is heel leuk om door hem bediend te worden. We hebben een heel gezellige avond. Zaterdag rijden we met ma naar Snug Harbour in Port Credit aan Lake Ontario. We lopen de pier op en zien de skyline van Toronto in de verte liggen. We wandelen langs het water en halen een ijskoude frappé bij McDonalds.
Het is fijn om zo eens wat langer op een plek te zijn. Maar over een kleine week zullen we al weer op de terugweg naar Denver zijn!
maandag 6 augustus 2018
Nebraska - Canada
Van Nebraska naar Canada
Na Nebraska wordt het Iowa. Zaterdagmiddag rijden we, nadat we de afgelopen dagen aardig wat kilometers gevreten hebben, het parkeerterrein van de Walmart van Pella op. Die heeft hier een Dutch Front. En dat geldt niet alleen voor de Walmart. In 1847 arriveerde ds. Scholte hier met een groep van zo’n 800 Nederlanders om aan vervolging te ontkomen en een nieuwe toekomst op te bouwen. Er blijkt nog steeds een groot aantal Reformed en Christian Reformed Churches te zijn, wat de keus voor zondag niet makkelijk maakt. We zien ‘Nederlandse’ bestrating, molens, namen als de Bruin, Nugteren, Jaarsma en van der Ploeg. De nazaten zijn trots op hun Nederlandse afkomst en het stadje ziet er zeer welvarend uit.
Arie let altijd op de buitenruimte (beroepsdeformatie?) en het valt hem op hoe hoog de kwaliteit is en dat kost natuurlijk geld. We spreken diverse mensen en zij vertellen ons dat er twee grote bedrijven zijn die veel bijdragen aan de gemeenschap; Kuyper (van Pella Windows) en Vermeer. Dit laatste bedrijf blijkt anderhalve week geleden getroffen te zijn door een tornado. We rijden erlangs en weten niet wat we zien. En er is al heel veel opgeruimd.
We rijden door Illinois en Indiana, waar de drukke metropool Chicago ligt, naar Michigan. Aan Lake Michigan relaxen we een dagje in South Haven. We rijden door plaatsen als Holland en Zeeland( ja, ook hier weer Nederlandse invloeden), bezoeken Calvin College, waar Arie in de zeventiger jaren ook was en toen toestemming kreeg het orgel in de kapel te bespelen. Wat is zo’n Amerikaanse campus groot, groen en wat zijn er veel faciliteiten! Zelfs nu, midden in de zomer, is het beslist geen saaie boel.
Vrijdag gaan we bij Sarnia de grens over. Wat direct opvalt is dat de wegen in Canada veel beter zijn dan die in Amerika. De GPS werkt hier echter niet en dat zorgt ervoor dat het wat moeite kost om het juiste adres te vinden, maar om 5 uur staan we voor de deur en worden we hartelijk welkom geheten door de familie in Brampton.
Na Nebraska wordt het Iowa. Zaterdagmiddag rijden we, nadat we de afgelopen dagen aardig wat kilometers gevreten hebben, het parkeerterrein van de Walmart van Pella op. Die heeft hier een Dutch Front. En dat geldt niet alleen voor de Walmart. In 1847 arriveerde ds. Scholte hier met een groep van zo’n 800 Nederlanders om aan vervolging te ontkomen en een nieuwe toekomst op te bouwen. Er blijkt nog steeds een groot aantal Reformed en Christian Reformed Churches te zijn, wat de keus voor zondag niet makkelijk maakt. We zien ‘Nederlandse’ bestrating, molens, namen als de Bruin, Nugteren, Jaarsma en van der Ploeg. De nazaten zijn trots op hun Nederlandse afkomst en het stadje ziet er zeer welvarend uit.
Arie let altijd op de buitenruimte (beroepsdeformatie?) en het valt hem op hoe hoog de kwaliteit is en dat kost natuurlijk geld. We spreken diverse mensen en zij vertellen ons dat er twee grote bedrijven zijn die veel bijdragen aan de gemeenschap; Kuyper (van Pella Windows) en Vermeer. Dit laatste bedrijf blijkt anderhalve week geleden getroffen te zijn door een tornado. We rijden erlangs en weten niet wat we zien. En er is al heel veel opgeruimd.
We rijden door Illinois en Indiana, waar de drukke metropool Chicago ligt, naar Michigan. Aan Lake Michigan relaxen we een dagje in South Haven. We rijden door plaatsen als Holland en Zeeland( ja, ook hier weer Nederlandse invloeden), bezoeken Calvin College, waar Arie in de zeventiger jaren ook was en toen toestemming kreeg het orgel in de kapel te bespelen. Wat is zo’n Amerikaanse campus groot, groen en wat zijn er veel faciliteiten! Zelfs nu, midden in de zomer, is het beslist geen saaie boel.
Vrijdag gaan we bij Sarnia de grens over. Wat direct opvalt is dat de wegen in Canada veel beter zijn dan die in Amerika. De GPS werkt hier echter niet en dat zorgt ervoor dat het wat moeite kost om het juiste adres te vinden, maar om 5 uur staan we voor de deur en worden we hartelijk welkom geheten door de familie in Brampton.
zaterdag 28 juli 2018
Cortez- Omaha
Onze blik was gericht op het westen, maar....een radicale koerswijziging deze week. Dit vanwege extreme hitte in het zuidwesten van Amerika, waar we in west Colorado al een voorproefje van kregen. In Nederland kan men zich er deze zomer ook wel iets bij voorstellen.
We hadden plannen om volgend jaar naar onze familie in Canada te gaan, maar zijn daar nu ook welkom. Ingrids oom en tante zijn begin vijftiger jaren naar Canada geëmigreerd en zijn inmiddels beiden negentig jaar oud en woonachtig in Holland Christian Homes in Toronto. De oversteek is zo’n 1500 mijl, maar als je dat door acht deelt deelt valt het wel mee en we hebben nog vijf weken. En we zullen door staten komen waar we nog niet eerder waren. Zoals Nebraska, Iowa, Illinois en Michigan en op de terugweg wellicht nog weer andere. In Cortez monteren we nieuwe ruitenwissers en worden daarbij geholpen door behulpzame omstanders.
We rijden richting Denver.We merken een rare trilling aan de voorkant van de RV. Eerst denken we dat het aan de slechte wegen in Amerika ligt.... maar we hebben er geen rust van. Bij de garage ontdekken ze een bobbel in de linker voorband.. Dat zou een klapband geworden zijn. We laten er twee nieuwe voorbanden op zetten en hij rijdt weer als een zonnetje.
In Colorado Springs krijgen we van Steve van Boondockers Welcome een exclusieve rondleiding bij the Airforce Academy met de beroemde Cathedral en rijdt hij ons door ‘the Garden of the Gods’. We bekijken of Cherry Creek Statepark geschikt is om de camper aan het eind van onze vakantie over te dragen aan onze zoon Erik en zijn verloofde Julia. We belanden in de drukke metropool Denver, waar het ook nog begint te stortregenen. Zeer welkom overigens. Dan zetten we koers naar het oosten. We volgen een stuk van de oude trails langs de Platte River die de pioniers gebruikten dwars door Nebraska. Eindeloze velden met mais en soja en heel veel zwarte koeien. En elke dag wisselen zon en soms flinke buien elkaar af.
Onze blik was gericht op het westen, maar....een radicale koerswijziging deze week. Dit vanwege extreme hitte in het zuidwesten van Amerika, waar we in west Colorado al een voorproefje van kregen. In Nederland kan men zich er deze zomer ook wel iets bij voorstellen.
We hadden plannen om volgend jaar naar onze familie in Canada te gaan, maar zijn daar nu ook welkom. Ingrids oom en tante zijn begin vijftiger jaren naar Canada geëmigreerd en zijn inmiddels beiden negentig jaar oud en woonachtig in Holland Christian Homes in Toronto. De oversteek is zo’n 1500 mijl, maar als je dat door acht deelt deelt valt het wel mee en we hebben nog vijf weken. En we zullen door staten komen waar we nog niet eerder waren. Zoals Nebraska, Iowa, Illinois en Michigan en op de terugweg wellicht nog weer andere. In Cortez monteren we nieuwe ruitenwissers en worden daarbij geholpen door behulpzame omstanders.
We rijden richting Denver.We merken een rare trilling aan de voorkant van de RV. Eerst denken we dat het aan de slechte wegen in Amerika ligt.... maar we hebben er geen rust van. Bij de garage ontdekken ze een bobbel in de linker voorband.. Dat zou een klapband geworden zijn. We laten er twee nieuwe voorbanden op zetten en hij rijdt weer als een zonnetje.
In Colorado Springs krijgen we van Steve van Boondockers Welcome een exclusieve rondleiding bij the Airforce Academy met de beroemde Cathedral en rijdt hij ons door ‘the Garden of the Gods’. We bekijken of Cherry Creek Statepark geschikt is om de camper aan het eind van onze vakantie over te dragen aan onze zoon Erik en zijn verloofde Julia. We belanden in de drukke metropool Denver, waar het ook nog begint te stortregenen. Zeer welkom overigens. Dan zetten we koers naar het oosten. We volgen een stuk van de oude trails langs de Platte River die de pioniers gebruikten dwars door Nebraska. Eindeloze velden met mais en soja en heel veel zwarte koeien. En elke dag wisselen zon en soms flinke buien elkaar af.
vrijdag 20 juli 2018
Durango – San Juan Skyway
De folders kunnen het zo mooi zeggen. ‘De San Juan Skyway is een van de mooiste routes in Amerika. De route gaat van 6200 feet naar 11008 feet op de Red Mountain Pass. Langs de route vind je alpenweides, bossen, historische mijnstadjes, enorme ranches en overblijfselen van de Indianencultuur’.
Wat er niet in staat zijn de wildfires of the mudslides (modderlawines) die het mooie plaatje wreed kunnen verstoren. In de buurt van Silverton woedde heel recent zo’n brand. Hierdoor kon de trein van Durango naar Silverton weken lang niet rijden. En dat heeft dan weer behoorlijke economische gevolgen; treinpersoneel op non actief, minder toeristendollars etc. Vorige week donderdag reed de trein voor het eerst weer en Durango liep uit, hoorden we van locals. Nu wij op dinsdag Silverton aandoen, vertellen ze ons bij het Toeristenbureau dat de trein vandaag niet rijdt door een modderlawine. Wat jammer! Maar ook zonder trein is het leuk hier rond te lopen. Een echt mijnbouwstadje dat (zeker ook door de trein) niet veranderd is in een ghost town.
Vorig weekend hebben we de weersvoorspellingen bekeken en vanwege de hoge temperaturen besloten de San Juan Skyway te rijden. We starten in Durango, waar we op de parkeerplaats van de First Methodist Church mogen staan. Zondagmiddag, na de dienst, worden we uitgenodigd bij John en Sandy. Zij wonen in het buurtje waar de kerk staat. In de tuinen van de huizen staan abrikozenbomen en een van de bewoners laat ons spontaan delen in de overvloedige opbrengst. Een populair wijkje ook bij de beren die op de abrikozen afkomen en er ‘s nacht rondstruinen.
We staan op Haviland Campground aan Haviland Lake, een idyllisch meer waar we de ospreys de forellen uit het water zien vissen. Op Little Molas Campground op meer dan 10.000 feet hoogte aan Little Molas Lake. We zien de gevolgen van de mijnbouw op de Red Mountain Pass en het ijzerkleurige water in het dal waar geen leven meer in zit. We dalen langs steile bergwanden af naar Ouray met zijn hot pools, staan op Ridgway Statepark, rijden via de Dallas Divide naar Telluride, een druk toeristisch plaatsje. En het moet gezegd: het is een schitterende en afwisselende route van een kleine 200 mijl. We genieten.
Maar vanaf volgende week donderdag is er geen ontkomen meer aan: de hoge temperaturen zijn dan terug. We hebben donderdag en vrijdag gereserveerd aan de North Rim van de Grand Canyon en zaterdag en zondag in Zion NP.
De folders kunnen het zo mooi zeggen. ‘De San Juan Skyway is een van de mooiste routes in Amerika. De route gaat van 6200 feet naar 11008 feet op de Red Mountain Pass. Langs de route vind je alpenweides, bossen, historische mijnstadjes, enorme ranches en overblijfselen van de Indianencultuur’.
Wat er niet in staat zijn de wildfires of the mudslides (modderlawines) die het mooie plaatje wreed kunnen verstoren. In de buurt van Silverton woedde heel recent zo’n brand. Hierdoor kon de trein van Durango naar Silverton weken lang niet rijden. En dat heeft dan weer behoorlijke economische gevolgen; treinpersoneel op non actief, minder toeristendollars etc. Vorige week donderdag reed de trein voor het eerst weer en Durango liep uit, hoorden we van locals. Nu wij op dinsdag Silverton aandoen, vertellen ze ons bij het Toeristenbureau dat de trein vandaag niet rijdt door een modderlawine. Wat jammer! Maar ook zonder trein is het leuk hier rond te lopen. Een echt mijnbouwstadje dat (zeker ook door de trein) niet veranderd is in een ghost town.
Vorig weekend hebben we de weersvoorspellingen bekeken en vanwege de hoge temperaturen besloten de San Juan Skyway te rijden. We starten in Durango, waar we op de parkeerplaats van de First Methodist Church mogen staan. Zondagmiddag, na de dienst, worden we uitgenodigd bij John en Sandy. Zij wonen in het buurtje waar de kerk staat. In de tuinen van de huizen staan abrikozenbomen en een van de bewoners laat ons spontaan delen in de overvloedige opbrengst. Een populair wijkje ook bij de beren die op de abrikozen afkomen en er ‘s nacht rondstruinen.
We staan op Haviland Campground aan Haviland Lake, een idyllisch meer waar we de ospreys de forellen uit het water zien vissen. Op Little Molas Campground op meer dan 10.000 feet hoogte aan Little Molas Lake. We zien de gevolgen van de mijnbouw op de Red Mountain Pass en het ijzerkleurige water in het dal waar geen leven meer in zit. We dalen langs steile bergwanden af naar Ouray met zijn hot pools, staan op Ridgway Statepark, rijden via de Dallas Divide naar Telluride, een druk toeristisch plaatsje. En het moet gezegd: het is een schitterende en afwisselende route van een kleine 200 mijl. We genieten.
Maar vanaf volgende week donderdag is er geen ontkomen meer aan: de hoge temperaturen zijn dan terug. We hebben donderdag en vrijdag gereserveerd aan de North Rim van de Grand Canyon en zaterdag en zondag in Zion NP.
zaterdag 14 juli 2018
Grand Junction - Durango
Grand Junction – Durango
We zijn deze week door de bergen van Colorado naar Durango gereden. En dat had alles te maken met de hitte. In Grand Junction was het erg heet, 98 graden Fahrenheit, zo’n 37 graden Celsius. Het goede nieuws is dat de koelkast hier donderdag gemaakt is. Hij doet het beter dan ooit. We hebben nu zelfs ijs in de vriezer.
Vrijdag en zaterdag gaan we naar Grand Mesa, de grootste mesa (berg met vlakke bovenkant) ter wereld. Daar is het op 10.000 feet (ruim 3300 meter) hoogte heerlijk. Zaterdagavond en zondagmorgen zijn we weer in Grand Junction om daar bij de CRC (Christian Reformed Church) naar de kerk te gaan met daarna potluck. Dat houdt in dat iedereen iets meeneemt om te eten. Er is van alles en het smaakt heerlijk. Het is goed om er te zijn.
We rijden naar de Black Canyon of the Gunnison, waar we twee nachten staan. We lopen en rijden langs de rim, weer heel anders dan andere canyons. We zien een moeder hert met twee jonkies rondscharrelen bij de camper. ‘s Avond hebben we met onze buurman John uit Wisconsin bij de koffie uitgebreide gesprekken over de Amerikaanse politiek. John blijkt niet bepaald een fan van Donald Trump te zijn.
Langs een groot stuwmeer in de rivier de Gunnison, Blue Mesa Reservoir, rijden we naar het plaatsje Gunnison, waar we de was doen in een van de laundries. Vervolgens trekken we over bergen en door dalen met gevarieerde landschappen en wisselend weer. We overnachten op diverse National Forest campings in de dalen van de Rio Grande. Dit is een minder toeristisch gebied en dat is goed te merken. We zien ranches, vee, grasland en kleine dorpjes. De bergen zijn nooit ver weg. Het is heerlijk rustig hier. Als we in Durango aankomen hebben we inmiddels zeven passen van gemiddeld 10.000 ft achter de kiezen. En de camper, met de nieuwe transmissie, trekt het moeiteloos.
We zijn deze week door de bergen van Colorado naar Durango gereden. En dat had alles te maken met de hitte. In Grand Junction was het erg heet, 98 graden Fahrenheit, zo’n 37 graden Celsius. Het goede nieuws is dat de koelkast hier donderdag gemaakt is. Hij doet het beter dan ooit. We hebben nu zelfs ijs in de vriezer.
Vrijdag en zaterdag gaan we naar Grand Mesa, de grootste mesa (berg met vlakke bovenkant) ter wereld. Daar is het op 10.000 feet (ruim 3300 meter) hoogte heerlijk. Zaterdagavond en zondagmorgen zijn we weer in Grand Junction om daar bij de CRC (Christian Reformed Church) naar de kerk te gaan met daarna potluck. Dat houdt in dat iedereen iets meeneemt om te eten. Er is van alles en het smaakt heerlijk. Het is goed om er te zijn.
We rijden naar de Black Canyon of the Gunnison, waar we twee nachten staan. We lopen en rijden langs de rim, weer heel anders dan andere canyons. We zien een moeder hert met twee jonkies rondscharrelen bij de camper. ‘s Avond hebben we met onze buurman John uit Wisconsin bij de koffie uitgebreide gesprekken over de Amerikaanse politiek. John blijkt niet bepaald een fan van Donald Trump te zijn.
Langs een groot stuwmeer in de rivier de Gunnison, Blue Mesa Reservoir, rijden we naar het plaatsje Gunnison, waar we de was doen in een van de laundries. Vervolgens trekken we over bergen en door dalen met gevarieerde landschappen en wisselend weer. We overnachten op diverse National Forest campings in de dalen van de Rio Grande. Dit is een minder toeristisch gebied en dat is goed te merken. We zien ranches, vee, grasland en kleine dorpjes. De bergen zijn nooit ver weg. Het is heerlijk rustig hier. Als we in Durango aankomen hebben we inmiddels zeven passen van gemiddeld 10.000 ft achter de kiezen. En de camper, met de nieuwe transmissie, trekt het moeiteloos.
donderdag 5 juli 2018
Rocky Mountain National Park - Grand Junction
We zitten in de wachtruimte van een RV zaak in Grand Junction. We hopen dat ze onze koelkast hier kunnen repareren zodat hij het ook op gas weer goed gaat doen. Op elektriciteit doet de koelkast het prima, maar in nationale parken heb je meestal geen stroom. Dus willen we hem graag gerepareerd hebben.
Gisteren, 4 juli, was het hier Independence Day, een nationale feestdag waarop iedereen vrij is. Wij hebben die doorgebracht in Aspen. We lieten ons met de bus vervoeren van Glenwood Springs naar Aspen Highlands en vervolgens naar Maroon Bells. Daar werd een free guided tour aangeboden van Maroon Lake naar Crater Lake. Wij dachten daar zal wel veel animo voor zijn, maar we bleken de enigen. Een interessante en uitdagende trail de wildernis in.
Op de heenweg zagen we een bosbrand, die op de terugweg veel erger bleek te zijn geworden. De mensen in Aspen maakten zich zorgen dat ze zonder stroom zouden komen te zitten omdat elektriciteitsmasten bedreigd werden. Een sinister gezicht. Na het Nationale Park zijn we door het noorden van Colorado getrokken, waar het landschap weer heel anders is. In Rifle hebben we het weekend doorgebracht aan de stroom bij de Rocky Mountain Baptist Church omdat alle campings met stroom vol zaten.
Dinsdag zijn we naar Glenwood Springs gereden naar een adres van Boondockers Welcome met stroom. Als je meer over Boondockers Welcome wil lezen, kan je bij onze blogs van vorig jaar kijken. Wij genieten weer volop, vinden het leuk om een beetje te improviseren en zien wel hoe de reis verder gaat!
Gisteren, 4 juli, was het hier Independence Day, een nationale feestdag waarop iedereen vrij is. Wij hebben die doorgebracht in Aspen. We lieten ons met de bus vervoeren van Glenwood Springs naar Aspen Highlands en vervolgens naar Maroon Bells. Daar werd een free guided tour aangeboden van Maroon Lake naar Crater Lake. Wij dachten daar zal wel veel animo voor zijn, maar we bleken de enigen. Een interessante en uitdagende trail de wildernis in.
Op de heenweg zagen we een bosbrand, die op de terugweg veel erger bleek te zijn geworden. De mensen in Aspen maakten zich zorgen dat ze zonder stroom zouden komen te zitten omdat elektriciteitsmasten bedreigd werden. Een sinister gezicht. Na het Nationale Park zijn we door het noorden van Colorado getrokken, waar het landschap weer heel anders is. In Rifle hebben we het weekend doorgebracht aan de stroom bij de Rocky Mountain Baptist Church omdat alle campings met stroom vol zaten.
Dinsdag zijn we naar Glenwood Springs gereden naar een adres van Boondockers Welcome met stroom. Als je meer over Boondockers Welcome wil lezen, kan je bij onze blogs van vorig jaar kijken. Wij genieten weer volop, vinden het leuk om een beetje te improviseren en zien wel hoe de reis verder gaat!
vrijdag 29 juni 2018
Rocky Mountains
Denver- Rocky Mountain National Park
In Denver zie je de Rocky Mountains in de verte liggen. Maar voordat we er naar toe gaan, overnachten we in een hotel bij het vliegveld en rijden we met de huurauto naar de camper. We treffen alles in prima staat aan en als Arie de camper start doet hij het direct. Ook de koelkast en de generator werken. We ruimen alles in, maken wat schoon en rijden vervolgens naar de Walmart waar we flink inslaan. We overnachten er ook, nadat we de huurauto terug gebracht hebben. De volgende dag vertrekken we dan richting Rockies. Via Boulder rijden we met soms een stijgingspercentage van 10% naar, jawel, Nederland. In Colorado dus. Dit plaatsje heet zo omdat het vergeleken met de omliggende bergen relatief laag ligt. Het plaatsje trekt meer Nederlanders. Bij de Tourist Information hebben ze een landkaart van ons land waar we een speld prikken op de plek waar we wonen. De kaart zit flink vol met spelden!
We rijden door en overnachten op ‘Pleasant Valley’ , een camping aan de weg naar Rocky Mountain NP. We hebben er drie nachten gereserveerd, twee op ‘Moraine Park’ en één op ‘Glacier Basin’. Wat een schitterende omgeving. We zitten midden tussen de bergen met uitzicht op besneeuwde toppen en restanten van gletsjers. Maandag maken we vanaf de camping een wandeling van drie uur naar Cub Lake. Dinsdag gaan we met de shuttlebus naar Estes Park, waar we internetten en appen in het Visitor Center, door het lekker toeristische stadje lopen, zien hoe taffy (toffee) gemaakt wordt en bij de McDonalds een ijskoude frappé halen.
Woensdag rijden we de Trail Ridge Road, de hoogste 77 kilometer lange autoweg van Amerika met het hoogste punt op 3713 m hoogte! Spectaculair en af en toe (letterlijk) adembenemend als we langs diepe ravijnen rijden. Maar we rijden, zoals iedereen, rustig en geconcentreerd. Bij Timber Creek Campground vinden we het welletjes en gaan wat relaxen. Waar maak je het mee dat een kudde elk rond je camper graast en je ’s morgens als je de gordijnen open doet een coyote voorbij ziet komen.
In Denver zie je de Rocky Mountains in de verte liggen. Maar voordat we er naar toe gaan, overnachten we in een hotel bij het vliegveld en rijden we met de huurauto naar de camper. We treffen alles in prima staat aan en als Arie de camper start doet hij het direct. Ook de koelkast en de generator werken. We ruimen alles in, maken wat schoon en rijden vervolgens naar de Walmart waar we flink inslaan. We overnachten er ook, nadat we de huurauto terug gebracht hebben. De volgende dag vertrekken we dan richting Rockies. Via Boulder rijden we met soms een stijgingspercentage van 10% naar, jawel, Nederland. In Colorado dus. Dit plaatsje heet zo omdat het vergeleken met de omliggende bergen relatief laag ligt. Het plaatsje trekt meer Nederlanders. Bij de Tourist Information hebben ze een landkaart van ons land waar we een speld prikken op de plek waar we wonen. De kaart zit flink vol met spelden!
We rijden door en overnachten op ‘Pleasant Valley’ , een camping aan de weg naar Rocky Mountain NP. We hebben er drie nachten gereserveerd, twee op ‘Moraine Park’ en één op ‘Glacier Basin’. Wat een schitterende omgeving. We zitten midden tussen de bergen met uitzicht op besneeuwde toppen en restanten van gletsjers. Maandag maken we vanaf de camping een wandeling van drie uur naar Cub Lake. Dinsdag gaan we met de shuttlebus naar Estes Park, waar we internetten en appen in het Visitor Center, door het lekker toeristische stadje lopen, zien hoe taffy (toffee) gemaakt wordt en bij de McDonalds een ijskoude frappé halen.
Woensdag rijden we de Trail Ridge Road, de hoogste 77 kilometer lange autoweg van Amerika met het hoogste punt op 3713 m hoogte! Spectaculair en af en toe (letterlijk) adembenemend als we langs diepe ravijnen rijden. Maar we rijden, zoals iedereen, rustig en geconcentreerd. Bij Timber Creek Campground vinden we het welletjes en gaan wat relaxen. Waar maak je het mee dat een kudde elk rond je camper graast en je ’s morgens als je de gordijnen open doet een coyote voorbij ziet komen.
Abonneren op:
Posts (Atom)