Na Nebraska wordt het Iowa. Zaterdagmiddag rijden we, nadat we de afgelopen dagen aardig wat kilometers gevreten hebben, het parkeerterrein van de Walmart van Pella op. Die heeft hier een Dutch Front. En dat geldt niet alleen voor de Walmart. In 1847 arriveerde ds. Scholte hier met een groep van zo’n 800 Nederlanders om aan vervolging te ontkomen en een nieuwe toekomst op te bouwen. Er blijkt nog steeds een groot aantal Reformed en Christian Reformed Churches te zijn, wat de keus voor zondag niet makkelijk maakt. We zien ‘Nederlandse’ bestrating, molens, namen als de Bruin, Nugteren, Jaarsma en van der Ploeg. De nazaten zijn trots op hun Nederlandse afkomst en het stadje ziet er zeer welvarend uit.
Arie let altijd op de buitenruimte (beroepsdeformatie?) en het valt hem op hoe hoog de kwaliteit is en dat kost natuurlijk geld. We spreken diverse mensen en zij vertellen ons dat er twee grote bedrijven zijn die veel bijdragen aan de gemeenschap; Kuyper (van Pella Windows) en Vermeer. Dit laatste bedrijf blijkt anderhalve week geleden getroffen te zijn door een tornado. We rijden erlangs en weten niet wat we zien. En er is al heel veel opgeruimd.
We rijden door Illinois en Indiana, waar de drukke metropool Chicago ligt, naar Michigan. Aan Lake Michigan relaxen we een dagje in South Haven. We rijden door plaatsen als Holland en Zeeland( ja, ook hier weer Nederlandse invloeden), bezoeken Calvin College, waar Arie in de zeventiger jaren ook was en toen toestemming kreeg het orgel in de kapel te bespelen. Wat is zo’n Amerikaanse campus groot, groen en wat zijn er veel faciliteiten! Zelfs nu, midden in de zomer, is het beslist geen saaie boel.
Vrijdag gaan we bij Sarnia de grens over. Wat direct opvalt is dat de wegen in Canada veel beter zijn dan die in Amerika. De GPS werkt hier echter niet en dat zorgt ervoor dat het wat moeite kost om het juiste adres te vinden, maar om 5 uur staan we voor de deur en worden we hartelijk welkom geheten door de familie in Brampton.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten