Van Sunnyside naar Enumclaw

Een week die rustig begon en heel anders eindigde dan we hadden gedacht. Nu is het altijd wel zo dat we flexibel moeten zijn als we op reis zijn. ’s Morgens weten we vaak niet waar we ’s avonds overnachten. Maar dat is maandag wel duidelijk. We staan tot vrijdag bij Lydia Lommers in de tuin op het platteland van Sunnyside. In de wei naast ons paarden, in de tuin een ‘wilde’ kat met drie jonkies. We hebben na de intensieve reisweek behoefte aan wat rust. Arie vult de huisaccu’s bij en probeert de generator aan de praat te krijgen, Ingrid doet de was. Met Lydia drinken we koffie, eten ijs en kersen, praten bij, doen spelletjes, o.a. sequence en gaan uit eten bij de Mexicaan. De porties zijn zo groot, dat we de helft meenemen voor de volgende dag, heel gewoon hier. Donderdagavond komen Lydia’s zoon, schoondochter en kleindochter eten. Lydia heeft een heerlijke maaltijd bereid. Vrijdagmorgen nemen we afscheid. We rijden langs Selah waar we de generator een beurt laten geven. Jim spuit wat spul in de carburateur, meet wat door en de generator loopt weer als een zonnetje. Fijn, dat betekent dat we de generator kunnen gebruiken als we niet aan de stroom staan. Daarna rijden we door via de Chinook Scenic Byway richting Mount Rainier NP. We zijn een keer eerder in dit park geweest, maar toen was het zo bewolkt, dat we de berg helaas niet konden zien. Nu is de lucht strak blauw. We overnachten in Pleasant Valley op een prachtige plek. Hier zouden we het nog langer uit kunnen houden, maar de berg roept. We rijden direct naar het hoogste punt in het park, Sunrise Point waar we rondom ons de bergen van de Cascades zien, met als hoogtepunt Mount Rainier met zijn gletsjers. De weg is gisteren pas open gegaan, we boffen! We zijn van plan hier tot maandag te blijven. Als we de RV uitstappen om het uitzicht te bewonderen, zien we een spoor van vloeistof op de grond en zelfs een heel plasje. Arie vertrouwt het niet en gaat het eens goed bekijken. Het blijkt rood te zijn en wat vettig, beslist geen water van de airco o.i.d. Er komen diverse behulpzame mensen langs. Derk, een Amerikaan gaat zelfs onder de RV kijken. De Ford handleiding wordt er bij gepakt en al snel is de conclusie: transmission fluid, de vloeistof van de versnellingsbak. Als we later nog een keer checken, lijkt het peil voldoende om naar beneden te komen. We besluiten daarom eerst een wandeling te maken naar Sunrise Visitor Center over de bergkam met uitzicht op Mount Rainier. We genieten volop, volgens ons is dit de mooiste trail die we hier kunnen doen, we moeten zelfs nog over hele pakken sneeuw. Als we weer bij de RV terug zijn, peilt Arie weer het niveau van de vloeistof en wat blijkt, er zit helemaal niets meer in! Gelukkig staat er net een politieauto. Arie legt het verhaal uit en agent Dan van der Elst zegt dat we niet zelf de berg af kunnen. We zullen ons moeten laten slepen. We bellen de verzekering en de agent regelt een bergingstruck. Wij wachten en genieten van het uitzicht. Er zijn slechtere plekken om met pech te staan. Er verschijnt een glanzend rode truck, de bestuurder neemt zelf eerst een paar foto’s en neemt ons dan op ‘sleeptouw’. We rijden met zo’n 30 km per uur de berg af naar Enumclaw, anderhalf uur verderop waar we de nacht doorbrengen op het terrein van Ron’s Auto Care.