Salt Lake City

Temple Square

In 1847 arriveerden de mormonen in wat nu  heet de Salt Lake Valley. Hun leider, Brigham Young, zei: “This is the place”. Dit symbolische hart van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen van de Laatste dagen - afgekort Latter Day Saints, LDS -  willen we verkennen. We pakken de Trax. Deze snelle light railverbinding blijkt een prima alternatief voor de auto: in een mum van tijd stappen bij Temple Square uit. We bezoeken het Visitor Center en worden opgevangen door aardige jongedames die ons graag het een en ander willen vertellen.

Tabernacle

In de Tabernacle zijn op dit moment geen muziekuitvoeringen, maar het is wel indrukwekkend. We eten wat in Lion´s House. In de Joseph Smith Memorial Building kijken we naar een film. De grondlegger van de beweging, Joseph Smith zou openbaringen ontvangen hebben van Christus. De geschriften die hij vond op aanwijzing van de engel Moroni vormden de grondslag voor het boek Mormon.


Inmiddels zijn we bezig met de laatste voorbereidingen op onze thuisreis. We hebben de RV gewassen  in een carwash waarbij Arie met de hogedrukspuit ‘per ongeluk’ Ingrid  natspoot. Ook hebben we voorlopig een nep ‘hubcap’ gekocht voor het achterwiel. Ziet er in ieder geval beter uit..

Trots op zijn truck

Wat kunnen we verder nog melden? In Amerika zijn veel mensen permanent op weg. Bijvoorbeeld de chauffeurs, trots op hun grote rigs en altijd bereid tot een praatje. Of de fulltime RV-ers. Die hebben hun huis verkocht en wonen in een RV. Nu is Amerika zo groot, dat ze 's winters in het zuiden kunnen verblijven (Arizona, Californië of Florida) en ‘s zomers, als het daar te warm wordt, naar het noorden kunnen gaan. Die RV’s zijn vaak niet te vergelijken met die in Europa. Het zijn of fifth wheels (getrokken door trucks) of  ‘omgebouwde’ bussen, met meerdere slide-outs die je automatisch kunt uitschuiven zodat je nog meer ruimte hebt. Je ziet ze met schuifdeuren, ‘open haard’, ingebouwde TV en geluidsapparatuur; kortom net een huis.

Su Stuhmer

De laatste zondag zijn we op zoek gegaan naar de Christian Reformed Church in Salt Lake City waar Arie 35 jaar geleden geweest was en die was niet zomakkelijk terug te vinden. Maar uiteindelijk wist iemand te vertellen waar hij was. We waren maar 5 minuten te laat… bovendien waren we niet de enigen die nog niet zaten. Na de dienst was er zoals zo vaak koffie met sweeties en tijd voor contacten. We worden door Su Stuhmer uitgenodigd voor de lunch en zij neemt ons vervolgens mee naar de Wasach bergen waar nog volop sneeuw ligt. Ook mogen we de RV ‘s nachts op de guest parking voor haar huis parkeren. ´s Morgens krijgen we een echt Amerikaans ontbijt, pancakes en roerei.
Morgen de koffers inpakken, de RV naar de storage en dan overmorgen terug naar Nederland. We kijken er naar uit iedereen weer te zien en te spreken.

Canyon Lands National Park

Canyon Lands

Vandaag zitten we in Canyon Lands National Park. Dit is het laatste park wat we aandoen in de buurt van Moab voor we verder rijden naar onze eindbestemming, Salt Lake City. Woensdag 19 mei vertrekken we om een uur of elf ‘s morgens van de Internationale Luchthaven van Salt Lake via Chicago naar Amsterdam, waar we dan donderdagmorgen half tien aan hopen te komen. (inclusief 9 uur tijdsverschil). Dat duurt nog een week. Maar toch merken we dat we van lieverlee steeds meer aan ‘naar huis gaan’ denken. En we willen genoeg tijd hebben om alles te regelen. Zo gaan we op zoek naar een plek om de camper te stallen, willen we in- en exterieur van ons huis op wielen schoonmaken, hebben we nu nog geen idee waar we de laatste nacht slapen en hoe we bij het vliegveld komen.

Grand View Overlook

We zijn nu echter nog in Canyon Lands National Park. We maken een schitterende tocht door het park naar Grand View Overlook, waar we een trail doen langs de rim. Dit is beslist het hoogtepunt van het park. Prachtige vergezichten op de canyons, gevormd door de Green River en de Colorado River. Met als back drop besneeuwde bergtoppen. We maken een praatje met mensen uit Brazilië en uit Taiwan. Gelukkig spreken ze allemaal Engels.

Werking in de lucht

Er is vandaag veel werking in de lucht. Grote stapelwolken, donkere regenwolken, dunne sliertbewolking. Behalve een klein buitje in de morgen, blijft het verder droog.

Mea Arch

Een ander hoogtepunt is de Mesa Arch, een natuurlijke boog aan de rand van de tafelberg (op 2000 meter hoogte) waar Canyonlands op ligt. We kijken wederom uit op de 4000 meter hoge La Sal Mountains.

Afscheid met weemoed

Bij het vallen van de avond werpen we met een zekere weemoed een laatste blik op de canyon en rijden naar onze slaapplaats. Vandaag hebben we een plekje op een natuurcamping op de Mesa, met prachtige uitzichten. Zo zouden we elke dag wel willen staan....




Maar zoals gezegd, op naar Salt Lake. Daar wil Arie ook nog op een hub cap (wieldop) uit.. Het is hem de hele reis al een doorn in het oog dat er één ontbreekt, maar alle pogingen er onderweg een op de kop te tikken, mislukten.

Met

Zonde(r)

Hopelijk lukt het in Salt Lake...

Moab

Uitzicht bij het ontbijt

La Sal Mountains

Jammer dat we na twee dagen al weer vertrekken uit Fruita. Maar ook al zijn we op vakantie, we hebben toch een grove tijdsplanning en moeten ook nu keuzes maken. Als we hier langer blijven, hebben we minder tijd in Moab. En daar is ook veel moois te zien. We besluiten de route (zo’n 150 mijl) in een dag te rijden. Eerst nemen we water in en dumpen we. Daarna rijden we nog een gedeelte van de scenic drive in Capitol Reef en kopen een lekker appel- en aardbeientaartje. Daarna echt op pad. Onderweg krijgen we weer te maken met flinke wind en het eerste gedeelte vinden we niet echt ‘scenic’. Als we de La Sal Mountains met sneeuwbedekte toppen zien, vinden we het landschap aantrekkelijker worden.

Met je buggy in de wilderness scheuren

Moab is de laatste jaren door de ligging in een ruig landschap aan de Colorado rivier en met twee nationale parken en Sand Flats Recreational Area in de buurt een bekend centrum geworden voor outdoor activiteiten: mountainbiken, hiken, four wheel driving, rafting etc. Ze hebben hier ook fietspaden, iets dat in Amerika niet vaak voor komt!

Primroses en cactussen op de Sand Flats

Eenmaal in Moab moeten we nog op zoek naar een plek. Omdat het vrijdagmiddag is  en er dit weekend bovendien een mountainbiketoernooi is blijkt dit nog niet zo eenvoudig. We rijden langs de Coloradorivier en komen langs diverse kleine natuurcampings, maar alles zit vol. Dan maar richting Canyonlands National Park. We hebben vandaag al zo’n 250 mijl gereden en zijn het een beetje zat. De eerste camping die we zien, blijkt voor groepen te zijn. Er staat o.a. een groep van Utah University.  Als Arie vraagt of we bij hen op het terrein kunnen overnachten  reageren ze heel spontaan dat dat prima is op één voorwaarde: dat ze van ons een blikopener mogen lenen. Die hebben we gelukkig in huis….We staan hier boven op een mesa, een platte berg, en hebben een schitterend uitzicht op de La Sal Mountains en de ondergaande zon. We zijn weer helemaal happy.

We staan een nacht op Sand Flats Recreation Area, midden in de natuur. Het waait wel weer erg hard en hoewel we redelijk beschut staan vliegt het zand je om de oren. Er komen hier veel lui die met buggies het ruige landschap intrekken.

We moeten natuurlijk ook boodschappen doen, eten koken, de was en schoonmaken en na de wind en het zand is dat geen overbodige luxe.

Panorama Arches National Park

Skyline Arch

We willen graag Arches National Park bezoeken, bekend om z’n meer dan 2000 natuurlijke bogen. Aan het begin van de dag is het nog redelijk zonnig, maar de bewolking drijft snel binnen en het wordt hoe langer hoe bewolkter. Erg jammer voor de foto’s.

Delicate Arch

Maar we genieten van de uitzichten en de trail naar Turret Arch en de North en South Window en die naar Delicate Arch Viewpoint. Delicate Arch is het symbool van Utah en staat op nummerplaten met de tekst: Utah, life elevated. De mensen wonen hier dan ook op meer dan 1000 meter boven de zeespiegel.

Inmiddels zitten we nu al weken op het Coloradoplateau en hebben de weersomstandigheden aardig leren kennen. Dus zijn we niet verbaasd dat het ‘s avonds begint te onweren en te gieten. En uiteraard gaat dit gepaard met enorme windstoten.

Scenic Byway 12 en Capitol Reef

National Scenic Byway 12

Fornuis in Gifford Farmhouse

Uitzicht op de fruitbomen

Hickman Bridge

Vandaag staat er een prachtige rit op het programma. We rijden via National Scenic Byway 12, een 124 mijl lange weg die bekend staat als een van de mooiste van de VS, richting Capitol Reef National Park. Pas in 1985 werd het laatste gedeelte van deze weg - het gedeelte over Boulder Mountain- geasfalteerd. Volgens de reisgids onderhield Boulder als laatste plaats in de VS nog  (tot 1950) een postdienst per muilezel. Dit zegt natuurlijk heel veel over dit gebied. Het is van een ongerepte ruige schoonheid. De mensen die hier gingen wonen- vaak mormonen- moesten zelfvoorzienend zijn. En dat in dit schrale klimaat op grote hoogte, waar we nu - begin mei - nog sneeuw zien liggen. De grootste hoogte bereiken we op Boulder Mountain- 3100 meter, waar we op het uitzichtpunt in de sneeuw staan en in de verte Capitol Reef zien liggen. We rijden naar Fruita, een groene oase in dit Nationale Park.
De naam zegt het al: er groeit hier fruit. Dit heeft te maken met de mogelijkheid om het land te bevloeien met water uit de Fremont River. Bij de Fruita camping kun je niet reserveren. Iets wat we trouwens liever niet doen, want dan leg je je vast en we genieten juist van de flexibiliteit. We hebben geluk, als we om een uur of vier aankomen zijn er nog drie plaatsen (van de 71) vrij. We voelen ons zeer bevoorrecht hier in deze serene omgeving terecht te kunnen. Arie fietst nog even naar het Visitor Center (1 mile terug) om te kijken of ze daar internet hebben en folders van het park te halen.
Ingrid (hoe kan het ook anders) geniet van het zonnetje.
Na het eten maken we een rondje over de camping en nemen een kijkje bij het Gifford Farmhouse, een huis waar een mormoons gezin woonde en dat nu is ingericht als museum alias winkel. De volgende dag kijken we binnen en kopen heerlijk brood, ijs en apple pie. Arie heeft dan al hardgelopen. Na de lunch doen we twee trails; vanaf de camping door de Cohab Canyon en daarna naar de Hickman Bridge, een gigantische rotsboog. Als we na de diverse klimpartijen weer beneden staan, hebben we geen zin meer om de Coheb Canyon Trail terug te lopen. De eerste de beste die we vragen of we mee kunnen rijden naar de afslag van de camping vindt het totaal geen probleem ons mee te nemen. Hij zet ons zelfs voor de deur van de camper af. Geweldig!

Bryce Canyon

Doorkijkje in Bryce

Sprookjesachtige hoodoos

We verlaten Zion weer door de smalle tunnel en rijden over een hoogvlakte naar Red Canyon, waar we bij het Visitor Center een aantal kaarten van de omgeving krijgen. Altijd handig. Door naar Bryce, waar we op de North Campground een plekje vinden. Na een bezoek aan het Visitor Center in het park willen we direct op onderzoek uit. We zien echter niet echt een pad van de camping naar de rim. Dan maar tussen de lage begroeiing door naar boven klimmen. En dan opeens staan we aan de rand van het Bryce amfitheater, met hoodoos - rotspilaren die door erosie allerlei bijzondere vormen hebben gekregen - in prachtige kleurschakeringen. Sprookjesachtig. We lopen een stukje van de rimtrail en de Fairyland looptrail en met de al lager staande zon - het is inmiddels een uur of vijf - zijn de kleuren prachtig. De temperatuur is heerlijk en de zon schijnt. ‘s Nachts is het weer koud, maar we zitten hier dan ook op een hoogte van gemiddeld zo’n 2300 meter.

Queen’s Garden Trail

Peekaboo Loop Trail

We trekken onze bergschoenen weer aan, want vandaag gaan we een trail doen tussen de hoodoos. We volgen een pad vanaf Sunrise Point naar beneden, de Queen’s Garden Trail - de koningin zou willen dat ze zo’n mooie tuin had- en zoeken daarna de aansluiting met de Peekaboo Loop Trail. Dit pad is zowel voor hiking als voor paardrijders bedoeld. Nou, dat hebben we gemerkt. Vooral in de bochten moeten we ons in allerlei bochten wringen om een schoon plekje te vinden. We ruiken liever de geur van bomen dan die van paarden/muilezels. We komen ook een groep toeristen te paard tegen. Lijkt ons ook super. We ontmoeten vandaag veel Nederlanders, ook diverse gezinnen met kleine kinderen. En als we na de trail van zo’n 12 kilometer, moe, maar zeer voldaan, de rim oplopen, is het eerste dat we zien het echtpaar uit Maarssen, dat we in Zion NP ook gesproken hadden.

Inspiration Point

We rijden naar Sunset Point en Inspiration Point om Bryce vanuit alle hoeken te bekijken. Daarna naar het Visitor Center om de film over het park te bekijken en te internetten.

Van Mesquite terug naar Zion National Park

Mijn hardlooproute, geen straf

De Virgin River, niet altijd maagdelijk

We rijden naar St. George. Daar is een outlet center met diverse winkels waar we eens lekker rond neuzen. Arie scoort een paar nieuwe hardloopschoenen, niet in het outlet center trouwens, en wijdt die ‘s avonds in, als we op de camping aan de rand van Zion National Park staan. Maar voor hij dat doet laten we ons eerst met de shuttlebus door het prachtige park vervoeren en doen de River Walk langs de Virgin River tot de plaats waar het pad ophoudt.  ’s Zomers, als het water niet te hoog staat, kun je een trail door de Narrows doen, waarbij je door de rivier moet waden. De rotsen komen op een gegeven moment zo dicht bij elkaar dat je beide rotswanden tegelijkertijd aan kan raken. Nu staat het water zo hoog, dat de trail gesloten is.
Waar je de Grand Canyon van bovenaf vanaf de rand bekijkt, kijk je in Zion Canyon vanaf de dalbodem omhoog naar de toppen.

Uitleg van een ranger

We schrijven ons in voor een ‘ride with the ranger’ voor de volgende ochtend om 9 uur. We blijven drie nachten op Zion Campground staan, tot maandagmorgen. Dat voelt heel luxe. We zijn aangesloten op stroom en water en hebben internet. Dus kunnen we lekker (lang) douchen en o.a iets van de bruiloft in Engeland zien.
We zijn inmiddels in de staat Utah waar veel mormonen wonen. Church of Jesus Christ of Latter-day Saints (soms afgekort tot LDS) is de officiële benaming. Een aantal heeft zich in de 19e eeuw in de canyon gevestigd en deze de naam Zion Canyon gegeven.

Uitzicht vanaf een trail

De ranger vertelt ons op enthousiaste wijze over het leven in de canyon, de geologische processen en de invloed van de mens en dier op het ecologisch systeem.
Ingrid doet wat huishoudelijke klussen en Arie heeft wat reparatieklusjes op zijn lijstje staan; een palletje van een laatje, een slotje van een kastje en een kapje van de afzuigkap (ja, die hebben we ook aan boord). Als alles weer geregeld is gaat Arie voor de tweede keer zijn schoenen uitproberen en Ingrid gaat van het zonnetje genieten en wat lezen.
We nemen nog een keer de shuttlebus, maar deze keer nemen we de fietsen mee op een rek voorop de bus, want we willen de weg door de Canyon fietsen en een paar trails lopen. We beginnen bij het eindpunt en fietsen naar het begin van de trail naar Weeping Rock. Vanaf daar lopen we naar de rots, die op dit moment tranen met tuiten huilt. De druppels weerkaatsen trouwens prachtig in de zonneschijn. Of ze ‘s zomers ook zo veel verdriet heeft weet ik niet.
Daarna verder naar Grotto, waar we lunchen en een leuk gesprekje hebben met een Nederlands echtpaar uit Maarssen (Arie eet ondertussen gedachteloos de helft van Ingrids lunch op…) We lopen de trail naar de Emerald Pools en rijden daarna door naar de camping. Het is vandaag een stuk warmer dan we op internet zagen. Als we thuis komen kunnen we nog lekker in het zonnetje zitten.