zondag 10 april 2016

Las Vegas - Ridgecrest

Las Vegas – Ridgecrest CA
‘What brought you to the desert, sir?’, vraagt de jongen met het keurige zigzag patroon geschoren in zijn zwarte kroeshaar die ons helpt met het tanken van lpg. ‘That’s a long story’. We staan op het platteland bij Ridgecrest CA bij en boerenmarktje. De gezelligheid spat er van af. Het is een komen en gaan van boeren die komen tanken en hun inkopen doen in het winkeltje. Je kunt er terecht voor levensmiddelen, veevoeders, kunstmest, machineonderdelen, jachtgeweren en nog veel meer. Op het pleintje voor de winkel is een stalletje waar Mexicanen op sissende schalen hun vers bereide gerechten aanbieden. De geuren komen je tegemoet.

We staan aan het begin van onze nieuwe camperreis. De dag ervoor heeft de Boeing 747 van British Airways ons na een reis van zeventien uur op McCarran International Airport in Las Vegas gedropt. We zijn zo’n beetje de oudste passagiers onder de paar honderd merendeel Britse medereizigers op weg naar hun nieuwste uitspattingen: gokken, goedkope drank en magic shows in de nepomgeving van ondermeer Parijs en Venetië. Welkom in Sin City, dit sprookje in de woestijn waar je ‘s nachts om twee uur grootmoeders tegenkomt met in de ene hand een cigaret en in de andere een bierglas.

We hebben bij Hertz een auto gereserveerd om naar Ridgecrest te rijden. Geen balie in de hal van het vliegveld maar een bus die ons naar het Rental Car Centre brengt. De chauffeur, behulpzaam met de bagage en hopend op een goede fooi, grijnst ‘Come to Las Vegas for gambling, sir? Did you bring your hundred dollar bills?’. In het centrum zijn zo’n tien autoverhuurmaatschappijen geconcentreerd met ieder hun eigen parkeergarage. Wij worden bij Herz vriendelijk te woord gestaan door een dame  via een videoscherm met achter zich de setting van een maagdelijk landschap. Na veel gedoe met het checken van de reservering, het tonen van onze ID voor een camera, het swipen van de onvermijdelijke credit card, het afwimpelen van de kostbare extra’s die de vriendelijke dame in het serene landschap ons probeert aan te smeren en het zetten van handtekeningen op een scherm worden onze papieren uitgeprint. Het zou ons niets verbazen als we volgend jaar met een robot te maken krijgen. We halen onze Toyota Corolla op. We fotograferen alle krassen die we kunnen vinden en het lijkt ons verstandig om dat toch maar even aan een medewerker mee te delen. We krijgen een formulier waarop we de krassen aangeven en bij het wegrijden krijgen we de vriendelijke geruststelling dat het wel goed zit.

Op naar het hotel. De Corolla rijdt prima. Met de jaarlijks 37,5 miljoen belasting betalende bezoekers is Las Vegas een rijke stad. Dat vind je terug in de infrastructuur; brede boulevards, groene plantsoenen met watervallen die heel veel kostbaar water vragen, viaducten waar de betonnen onderlaag is gestuct in terra cotta.

De glamour en glitter versus de onttakeling komen we tegen in ons Excalibur Hotel. Om je te registreren voor je kamer moet je door het casino. Honderden gokautomaten, bars, restaurants in een schemerdonkere omgeving, met alom lichtflikkering van reclames en schermen. Honderden, jong en oud, veelal lijdend aan overgewicht, met coctailglas of beker met koffie,  asbak met peuken ernaast, zitten op het scherm te staren. ‘s Nachts om vier uur worden we wakker omdat een van de grootmoeders in de kamer naast ons, waarschijnlijk nog met het bier in de hand, zonodig luiddruchtige telefoongesprekken moet voeren. Zonder enige terughoudendendheid mag de hele gang meegenieten. Als we de volgende morgen vroeg uit uitchecken, is het alweer druk bij de automaten en de balies. Life goes on.

Dan op weg naar Ridgecrest, 384 kilometer verderop in de Mojave Desert. Vergezichten, bergen, rotsformaties van lavagesteente, in de zomer een hete oven, nu in het voorjaar goed te doen. Wat zeggen we, het begint te gieten. Enorme hoosbuien. Dat zijn ze hier niet gewend! Binnen een paar mijl zien we op een bergrug vier ongelukken. Een auto ligt op zijn kant in de berm. De inzittenden lijken er goed vanaf te zijn gekomen.  Andere auto’s zitten flink in elkaar en ambulances en politie is aanwezig. We schrikken toch wel even, al gunnen we  de Californiërs hun regen. Nadat El Niño de afgelopen winter Noord-Californië regen bracht is nu hopelijk het zuiden aan de beurt. We treffen onze camper in goede conditie aan. Hij start gelijk! Joël en Annemieke hebben hem in prima conditie achtergelaten. Het enige dat we moeten zien op te lossen is wel tricky: de stop van de boiler. De kop is er af gescheurd, en de draad zit nog op de schroefdraad van de boiler. De eigenaren van de stalling zijn vriendelijk en behulpzaam. Walt, een zestiger, Harley Davidson type, met lange haren en snor, gaat dit voor ons regelen. In de stromende regen krijgt hij het uiteidelijk voor elkaar: de oude draad er uit en een nieuwe stop er op. ‘How much do I owe you?’, vraag ik hem. ‘Nothing’, zegt hij, ‘pray for me, I have heart surgery tomorrow’. Inderdaad zijn ze de volgende gesloten. We hebben voor hem gebeden.

Na op hun camping overnacht te hebben zijn we dus eerst lpg gaan tanken. Met direct bij de boerenmarkt de geur van het zuidwesten. Het leven in de woestijn is ruig. De mensen zijn ruig. Hier moet je overleven. Afhankelijk van het spaarzame water. Dus de regen is een blessing zei de vriendelijke jongen met het zigzag patroon.

Het is nu zaterdag en we rijden opnieuw dwars door de Mojave Desert naar Lake Havasu, 432 kilometer. Dit is Arizona. En een nieuwe tijdzone. Moet je wel erg in hebben. We vinden in de vrije natuur een prachtige plek op BLM land ( Bureau of Land Management) waar nog zo’n twintig anderen staan. Het is zondag en we nemen een dag rust.


1 opmerking:

  1. Hoi pa en ma,

    Wat fijn dat het goed is gegaan met de stop. Jullie hebben het getroffen dat er iemand anders zat als toen wij er waren ;-) Fijn dat die man jullie zo goed geholpen heeft en jullie al zo snel op weg konden gaan.

    Klinkt weer geweldig. Wat is de natuur toch overweldigend mooi daar. Heerlijk!

    Hoe is de temperatuur nu? En hoe staat het met de regen? Gek hoor. Ik kan me er niks bij voorstellen... regen in Ridgecrest ;-) Maar dat kunnen ze daar inderdaad erg goed gebruiken!

    Geniet lekker van jullie reis! Het goede, vrije leven!

    Liefs, Annemieke

    BeantwoordenVerwijderen